To "Δίχτυ"

Η πρώτη ανάρτηση στο παρόν ιστολόγιο ήταν μία, ας την πούμε, δοκιμαστική πτήση(click it) στην επονομαζόμενη blogοσφαίρα, γι αυτό και εξαιρετικά αφιερωμένη στο φτερωτό θεό!
Θεωρώ την παρούσα Επίσημη Πρώτη και το θέμα της δε θα μπορούσε να είναι άλλο από το διαδίκτυο, μιας και χάριν τούτου "περιφερόμαστε" σε άλλους τόπους, "γνωριζόμαστε" και "γνωρίζουμε" άλλους ανθρώπους.
Προσωπικά "πιάστηκα στο δίχτυ" πριν τρία χρόνια. Όλα ξεκίνησαν σαν ένα παιχνίδι, ένα παιχνίδι που τρία χρόνια μετά όχι μόνο δεν πάλιωσε, αλλά συνεχίζει να με ενθουσιάζει σαν την πρώτη φορά. Θα μπορούσα να γεμίσω αράδες μιλώντας για το INTERNET! Δεν είναι όμως αυτός ο σκοπός μου.
Αυτό που θέλω, είναι να "δημοσιεύσω" εδώ ένα κείμενο που διάβασα πριν από μερικούς μήνες και το οποίο με εντυπωσίασε. Σε κάποιους από τους φίλους/ες εδώ, ίσως είναι ήδη γνωστό...
Ζητώ συγνώμη από τον συγγραφέα γι αυτή μου την πρωτοβουλία και ελπίζω πως αν πέσει στην αντίληψη του η άνευ αδείας, δημοσίευση του κειμένου, να κρίνει την πράξη μου από την πρόθεση μου, που ήταν η καλύτερη.

Λικέρ, σοκoλατάκια και κουραμπιέδες
>Ήμουνα σε αυτές τις κλασσικές οικογενειακές συγκεντρώσεις που αποφεύγεις να παραστείς ακόμα και νεκρός.
>Αυτές που σε κερνούν λικέρ πράσινο χρώμα μέσα σε σκονισμένα ποτήρια, συνοδευμένα με σοκολατάκια γεμιστά με λικέρ κεράσι και μπαγιάτικους κουραμπιέδες. Αυτές που οι θείες, σου τσιμπούν το μάγουλο κάθε τρεις και λίγο. Αυτές που όλοι σε φωνάζουν με υποκοριστικό, ασχέτως το πόσο μεγάλος είσαι. Αυτές που όλοι θυμούνται όλα εκείνα τα ντροπιαστικά καμώματα της παιδικής σου ηλικίας και φροντίζουν να τα υπενθυμίζουν σε όλους όσους βρίσκονται εκεί, γνωστούς και αγνώστους.
>Εκεί που πάω να πιω μια γουλιά από το λικέρ, ενώ ελπίζω να είναι αρκετά δυνατό ώστε να με μεθύσει και να περάσει ανώδυνα η υπόλοιπη βραδιά, κάποιος ρωτάει δυνατά την ερώτηση που φοβόμουν ότι θα ακούσω:
-"Γιαννάκη, για πες μας τι είναι αυτό το INTERNET που ακούμε όλη την ώρα". >Ξεροκαταπίνω, βήχω, φτύνω αλλά ξέρω ότι απλά καθυστερώ το αναπόφευκτο. Πρέπει να απαντήσω. Τι να πω όμως; Στο ίντερνετ έκανα τις πιο βαθιές φιλίες. Απέναντι από μια οθόνη έκλαψα μαζί με άτομα που δεν είχα δει ποτέ από κοντά. Ερωτεύτηκα κοπέλες που πρωτομίλησα μόνο με την βοήθεια ενός πληκτρολογίου. Χάρη στο Ίντερνετ ξέφυγα από τη σχεδόν αυτιστική απομόνωση στον εαυτό μου και έμαθα ότι υπάρχω, ότι είμαι άνθρωπος. Ταξίδεψα σε όλη την Ελλάδα, για να σφραγίσω, και να διαλύσω, φιλίες και έρωτες που γεννήθηκαν μέσα στα καλώδια. Μέσω Ίντερνετ βοήθησα ανθρώπους να σταθούν στα πόδια τους. Μέσω Ίντερνετ μίσησα και πλήγωσα περισσότερους ανθρώπους από όσο θα ήθελα να παραδεχτώ. Μέσω Ίντερνετ ανακάλυψα τον εαυτό μου, ξεπέρασα το τραύλισμά μου και έμαθα ότι το να πιάσω κουβέντα με μια άγνωστη κοπέλα που μου αρέσει είναι μεν κάτι το φοβερό και δύσκολο, αλλά απαραίτητο. Έγινα κοινωνικός άνθρωπος. Μέσω Ίντερνετ είδα να παντρεύονται άνθρωποι που γνωριστήκαν χάρη σε μένα.
>Πως να πεις τα παραπάνω, χωρίς να σε περάσουν για χαζορομαντικό και ονειροπόλο; Πως να μην πληγωθείς όταν βλέπεις να αναλύουν το ίντερνετ άνθρωποι που δεν το καταλαβαίνουν, που το θεωρούν απλά ως μέσο να για να βγάλουν λεφτά; (Τι είναι το Ίντερνετ;)
-"Τίποτα το σπουδαίο. Ένα μάτσο καλώδια", απαντάω. "Όλοι οι υπολογιστές του κόσμου ενωμένοι μαζί". "... στους οποίους κάποιοι από εμάς καταθέσαμε κάποτε τις ψυχές μας", συμπληρώνω από μέσα μου, καταπίνοντας το λικέρ μου.
-Δεν χρειάζομαι το ίντερνετ πλέον για να ζήσω. Ποτέ όμως δεν ξεχνάω ότι χάρη σε αυτό ξαναγεννήθηκα.

Get your own playlist at snapdrive.net!