Σάββατο

Εφτά τραγούδια θα σας πω...
















Ψήφος γένους θηλυκού...


Στα 1887 - 1888 ακούγεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα το σύνθημα: "Ψήφος στη Γυναίκα". Αυτό το, αρκετά θαρραλέο για την εποχή του, σύνθημα αποδίδεται στο έντυπο η "Εφημερίδα των Κυρίων", του "Συλλόγου Κυριών". Αρκετά χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στις 28 Μαρτίου του 1921, ο πρωθυπουργός Δημήτριος Γούναρης, παρευρισκόμενος στο συνέδριο του Λυκείου Ελληνίδων που έγινε στις 28 του Μάρτη του 1921, υπόσχεται ψήφο στις γυναίκες και υποβάλλει αμέσως ανάλογη πρόταση στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση. Η πρόταση όμως αυτή, όχι μόνο δεν συγκεντρώνει την απαιτούμενη πλειοψηφία της Βουλής αλλά, προκαλεί βίαιες συζητήσεις καθώς οι αντιρρήσεις των ανδρών εκπροσώπων είναι ακόμα πολύ ισχυρές.

Το 1924, η πρώτη Δημοκρατική Κυβέρνηση της Ελλάδας εισηγείται στην Εθνοσυνέλευση αλλαγή της Νομοθεσίας περί Δήμων και Κοινοτήτων αλλά η Εθνοσυνέλευση αναγκάζει την Κυβέρνηση να αποσύρει την πρότασή της. Η συζήτηση επαναλαμβάνεται αργότερα και αποφασίζεται να δοθεί, μετά από πέντε έτη, δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες για τις δημοτικές εκλογές και με την προϋπόθεση ότι δεν θα μπορούν να εκλέγονται παρά μόνο να εκλέγουν εφόσον έχουν συμπληρώσει το τριακοστό έτος της ηλικίας τους και γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση. Μετά την τροποποίηση της νομοθεσίας, περί δήμων και κοινοτήτων, οι γυναίκες καλούνται να ψηφίσουν στις Δημοτικές εκλογές της 11ης Φεβρουαρίου του 1934. Οι εκλογές αυτές είναι οι πρώτες στην ιστορία της Ελλάδας που οι γυναίκες, έστω και υπό όρους, έχουν δικαίωμα ψήφου. Στους πρώτους εκλογικούς καταλόγους, με πολλές δυσκολίες λόγω των κοινωνικών αντιλήψεων, είχαν εγγραφεί 14.000 γυναίκες και στις εκλογές του Φεβρουαρίου ψήφισαν 12.000 περίπου εκ των οποίων οι 2.336 στην Αθήνα σε 6 εκλογικά τμήματα και περί τις 9.500 στην επαρχία.

Το 1945, το ανώτερο όργανο της πρώτης λαϊκής εξουσίας στην Ελλάδα (ΠΕΕΑ) αναγνωρίζει τυπικά και ουσιαστικά την ισότητα της γυναίκας. Το ψήφισμα του Εθνικού Συμβουλίου των Κορυσχάδων λέει ρητά: «Όλοι οι Έλληνες άνδρες και γυναίκες έχουν τα ίδια πολιτικά και αστικά δικαιώματα». Το ψήφισμα του Εθνικού Συμβουλίου, που έχει χαρακτήρα προσωρινού συνταγματικού χάρτη, αναγνωρίζει για πρώτη φορά τα ίσα πολιτικά δικαιώματα των δύο φύλων. Οι γυναίκες ψηφίζουν ισότιμα και εκλέγονται στο Εθνικό Συμβούλιο. Ενώ το 1952 με το νόμο 2159, κατοχυρώνεται το δικαίωμα της γυναίκας όχι μόνο να εκλέγει αλλά και να εκλέγεται στις Δημοτικές και Βουλευτικές εκλογές. Ωστόσο λίγες γυναίκες ψηφίζουν τον Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς που γίνονται εκλογές επειδή δεν έχουν ενημερωθεί οι εκλογικοί κατάλογοι.



ΣΗΜ.: Τα παραπάνω στοιχεία ανακάλυψα εδώ!!

Y.Γ.: Επειδή... «άρχισαν τα όργανα», εύχομαι: καλό βόλι κορίτσια!

Δευτέρα

λα, λα,...

«Ένας μικρός Σεπτέμβρης βάζει τα κλάμματα
που στο σχολειό τον πάνε να μάθει γράμματα.
Θέλει να παίξει ακόμα με τ'άστρα τ' ουρανού
πριν έρθουν πρωτοβρόχια και συννεφιές στο νου...»



...λόλα!
(click it)

Τρίτη

μια αγάπη για το καλοκαίρι...*

ΚΑΙ ΤΙ ΔΕ ΒΛΕΠΕΙ το αυγουστιάτικο φεγγάρι!
Εκείνη. Φορούσε ένα κοντό φορεματάκι με βολάν δαντελίτσα και φρουφρού. Στα ολόξανθα μαλλιά της δέσποζε ένας μεγάλος φιόγκος. Λαμέ.
Εκείνος. Είχε το μαλλί μπον μπον. Όταν την είδε ένοιωσε κάτι έντονο μέσα του σαν σκίρτημα. Πολύ θα ήθελε εκείνη τη στιγμή να της δώσει ένα χαστούκι, να της τραβήξει τα μαλλιά ή να της χώσει μια κλωτσιά στο καλάμι, για να της κερδίσει την προσοχή. Κι όταν εκείνη θα άρχιζε να κλαίει, να την αγκαλιάσει τρυφερά και να της πει «μη, σταμάτα, εγώ σ’ αγαπάω». Απ’ την άλλη όμως, αυτή τη μέθοδο, όσες φορές την είχε δοκιμάσει, μόνο μπελάδες του είχε φέρει.
Τελικά να που δεν χρειάστηκε να εφαρμόσει τίποτα απ’ τα δυναμικά κόλπα του.
Εκείνη ήλθε μόνη της προς το μέρος του, τον γυρόφερε αναγνωριστικά δυο-τρεις φορές και τον ρώτησε:
– Παιδάκι θέλεις να παίξουμε;
Αν ήθελε λέει;
– Το δικό μου ποδήλατο τρέχει σαν το αυτοκίνητο του μπαμπά μου!
Άσχετον!
Κανόνας. Όλα τα αρσενικά από τεσσάρων έως ενενήντα τεσσάρων ετών, η πρώτη φράση που λένε σε μια γυναίκα που τους ενδιαφέρει, είναι μια άσχετη φανφαρόνικη μπαρούφα.
Ωστόσο έλαμψε το πρόσωπό του.
Έβρισκε πάνω της αυτό το κάτι που δεν το είχαν όλες οι γυναίκες που συνάντησε στην μέχρι τώρα πολυτάραχη ζωή του, ως τα πέντε του χρόνια, δηλαδή.
Ήταν τόσο όμορφο κορίτσι που τον είχε θαμπώσει η ομορφιά της. Και προπαντός το νάζι της.
Η τσαχπίνα και ο μπόμπιρας.
– Πώς σε λένε;
– Θεανώ. Εσένα;
– Αχιλλέα.
– Ένα θείο μου τον λένε Αχιλλέα, του είπε κι έκανε μια τσαχπινιά.
Αυτός σαν κάτι να θυμήθηκε ξαφνικά, έβγαλε από την τσέπη του διάφορες κάρτες με κάτι τρομερούς εξολοθρευτές και της τις έδειξε γεμάτος ενθουσιασμό.
Αυτή ωστόσο δεν φάνηκε να εντυπωσιάστηκε καθόλου.
Απογοήτευση.
– Αχιλλέα, πάμε γύρω-γύρω από το συντριβάνι με τα ποδήλατά μας;
– Φύγαμε! Όποιος πάει πρώτος θα είναι ο νικητής! Εεεεεε!
– Να προσέχεις μην πέσεις! Ακούστηκε η φωνή της μαμάς του Αχιλλέα που τον καταδίωκε ακόμη και τώρα, σ’ αυτή την πρωτόγνωρη ευτυχισμένη στιγμή του μ’ ένα «να» κι ένα «μη».
Α στην οργή πια, αυτοί οι μεγάλοι τίποτα δεν καταλαβαίνουν!
[...]
Η αυγουστιάτικη πανσέληνος έμοιαζε με ένα τεράστιο ολόχρυσο μεταγιόν κατάστηθα στον ουρανό.
Όλα, μα όλα, αυτό το υπέροχο βράδυ, θαρρείς ότι ήταν ένα παραμυθένιο σκηνικό που στήθηκε μόνο και μόνο για να ενώσει δύο ανθρώπους.
Ο Αχιλλέας με τη Θεανώ έκαναν μερικές φορές το γύρο του συντριβανιού.
Τα δέντρα και τα λουλούδια εκεί τριγύρω έστελναν τις ευωδιές τους τις μεθυστικές. Πάντα το γιασεμί και το αγιόκλημα κάνουν ακόμα και το πιο συνηθισμένο αλσάκι, κάπου στης Ακρόπολης τα μέρη, να γίνεται σωστός παράδεισος ένα βράδυ του Αυγούστου.
[...]
– Αχιλλέα, θέλεις να τα φτιάξουμε; ρώτησε η Θεανώ καθώς κολλούσε τα αυτοκόλλητα στο ροζ ποδηλατάκι της.
– Ποια; Τα αυτοκόλλητα; ρώτησε όλο αθωότητα κι αφέλεια ο Αχιλλέας.
– Όχι βρε χαζούλη! Σου λέω να γίνεις τ’ αγόρι μου!
Εκείνος έπεσε σε βαθιές σκέψεις.
Η Θεανώ έδειχνε αποφασιστική. Ίσως σ’ αυτό βοήθησε και μια ευωδιαστή ριπή από ένα αγιόκλημα.
– Έλα βρε να τα φτιάξουμε. Δεν θέλεις να είμαι το κορίτσι σου;
Το τελευταίο το είπε με νάζι. Πολύ νάζι.
– Θα χωρίσω με την Αγγελική, δεν την αγαπάω... δήλωσε κατηγορηματικά ο Αχιλλέας.
– Εγώ χώρισα με το Δημήτρη. Ουφ πια! Όλο χωρίζουμε μ’ αυτόν τον κύριο! Είπε η Θεανώ.
[...]
Το αυγουστιάτικο βραδινό έφτασε στην κορύφωση της ομορφιάς. Τα έντομα οργίαζαν διονυσιακά γύρω από τα φώτα. Τα μελτεμάκια ανακάτευαν τα γυναικεία πατσουλιά, τις ευωδιές των πεύκων, των λουλουδιών και τις τσίκνες των υπαίθριων ψησταριών κι έκαναν ένα κοκτέιλ μεθυστικής καλοκαιριάτικης πανδαισίας.
– Θέλεις να κάνουμε κοιλίτσα-κοιλίτσα; πήρε την πρωτοβουλία αυτή τη φορά ο Αχιλλέας.
– Τι είναι αυτό;
– Το κάνουμε στο νηπιαγωγείο... Αγοράκια με κοριτσάκια... Σηκώνω εγώ την μπλούζα μου, σηκώνεις εσύ την μπλούζα σου και κολλάμε κοιλίτσα-κοιλίτσα.
– Είναι κακό αυτό, η κοιλίτσα-κοιλίτσα;
– Ου είναι ωραίο!
Προχώρησαν πίσω από μια συστάδα θάμνων. Κι ένοιωσαν μια γλυκιά ζεστούλα και τα δυο τους που κανείς δεν μπορεί να περιγράψει.
Ξεθάρρεψαν πολύ. Μίλησαν για όλα. Ακόμα και για κάποιες ανατομικές λεπτομέρειες. Ένα τέτοιο βράδυ του Αυγούστου, όλα επιτρέπονται.
[...]
Της απάγγειλε μέχρι και ποίηση. Το ποίημα δηλαδή που είπε φέτος στην αποχαιρετιστήρια γιορτή στο μικρό νηπιαγωγείο.

Ένας ποντικός, αισθηματικός
νεαρός με δίχως πείρα,
τι τρελά που ‘ναι τα νιάτα
έτσι τα΄φερε η μοίρα
κι ερωτεύτηκε μια γάτα.

Μπλέξιμο κακό για τον ποντικό.
Απ’ την τρύπα του κρυμμένος
καμαρώνει την Γκριζέτα
κι ονειρεύετ’ ο καημένος
άσπρα πέπλα και κουφέτα.

Ώσπου μια βραδιά, αχ μικρά παιδιά!
Ξεθαρρεύει και ζυγώνει
την ιδανική του νύφη
μα εκείνη τον γραπώνει
και τον τρώει τον ερίφη!

Αχ βρε ποντικέ, αισθηματικέ.
Το χαμό σου όλοι κλαίμε...
μέγα πλήγμα ο θάνατός σου
μα εδώ πέρα που τα λέμε...
τα ‘θελε κι ο απαυτός σου!

* * *
Εκείνη γέλασε με την καρδιά της. Κι η βουλίτσα στο μαγουλάκι της φάνηκε έντονα πολύ.
Εκείνος προτίμησε από τον ενθουσιασμό του να κάνει δυο τρεις φιγούρες.
[...]
– θέλεις να σε φιλήσω στο στόμα;
– Εγώ τι θα κάνω;
– Το έχω δει στην τηλεόραση πολλές φορές και η μαμά μου με τον μπαμπά μου το κάνουν…
– Δείξε μου, έλα τώρα…
– Λοιπόν. Τα μάτια μας πρέπει να είναι κλειστά.
– Και πώς θα βλέπουμε μωρέ;
– Ε, αφού έτσι κάνουν οι μεγάλοι σου λέω! Τους έχω δει. Όταν φιλιούνται στο στόμα έχουν κλειστά τα μάτια.
– Να, έτσι;
– Μη τα σφίγγεις βρε παιδάκι μου. Κλειστά, όπως κοιμάσαι.
– Έτσι;
– Ναι. Μετά κρατάμε την ανάσα μας, ύστερα σουφρώνουμε τα χείλη μας και κολλάμε τα στόματά μας, ανοιχτά.
– Θα σκάσω.
– Αφού έτσι, σου λέω, κάνουν οι μεγάλοι!...
Τελικά... Κανένα φιλί ποτέ στον κόσμο, δεν είχε τόσο όμορφο διάκοσμο. Όσο αυτό! Το παραδεισένιο σκηνικό της πιο γόησσας νύχτας.
Το πιο όμορφο φιλί!
– Θεανώ...
– Τι;
– Κατάπια την τσίχλα!
– Κι εγώ!
Ίσως τη δεύτερη φορά να είναι καλύτερα.
– Και μη ξεχνάς. Πρώτα κλείνεις τα μάτια, μετά κρατάς την ανάσα, σουφρώνεις τα χείλη και κολλάς το στόμα.
Αν δεν ανακάλυπτε ο έρωτας τους ανθρώπους, σίγουρα, θα τον ανακάλυπταν αυτοί!
[...]
Ένας φιόγκος υπέκυψε στο νόμο της βαρύτητας κι έπεσε στο χώμα.
– Χιχι! Μη σφίγγεις τα μάτια σου μωρέ, λες και σου κάνουν εμβόλιο.
– Μμ. Έτσι;
– Μμ! Έτσι!
Εκείνη ακριβώς, την πιο όμορφη και παραδεισένια στιγμή, μια φωνή σκίζει όλο αυτό το θείο σκηνικό, σαν χαρτί.
– Αχιλλέα! Που είσαι παιδί μου; Έλα εδώ γιατί φεύγουμε!
Ένα δροσερό αεράκι σηκώθηκε, σαν να συμφώνησε λέγοντας σε κάπως αυστηρό τόνο.
– Αρκετά!
* * *
Σε λίγο οι πλατείες και τα αλσάκια θα ερημώσουν. Τα πρωτοβρόχια θα λούζουν τους θάμνους και μαζί θα βρέχεται πίσω από κείνο το θαμνάκι ένας τεράστιος λαμέ φιόγκος. Χωρίς ποτέ κανείς να μάθει το πώς βρέθηκε εκεί.
Καληνύχτα αυγουστιάτικο φεγγάρι!
Γεια σου όμορφο καλοκαιράκι!
Αντίο βιαστικέ πρώτε μου έρωτα!
*Αλέκος Σακελλάριος–Δήμος Λεβιθόπουλος «Κάνε πως γελάς, μας βλέπουν!», εκδ. ΜΙΧΑΛΗ ΣΙΔΕΡΗ, ΑΘΗΝΑ 2007.

Όλα τριγύρω αλλάζουνε...


Παρασκευή

H σιωπή δεν είναι πάντοτε χρυσός...

Δεν γνωρίζω την Κωνσταντίνα! Καλά, καλά δεν γνωρίζω ούτε την Χριστίνα! Αλλά διαβάζοντας το σχόλιο της και επισκεπτόμενη το blog της αισθάνθηκα την ανάγκη να αναδημοσιεύσω το άρθρο της Λένας Διβάνη που ακολουθεί...


15/06/2010 της Λένας Διβάνη

Πριν κάποιους μήνες πήγα στις γυναικείες φυλακές στον Ελαιώνα της Θήβας- ναι, καλά θυμόσαστε: αυτές που είχαν «καεί» από τις κρατούμενες όταν βρέθηκε νεκρή μια συγκρατούμενή τους που σήκωσε κεφάλι διαμαρτυρόμενη για τον απάνθρωπο τρόπο που έψαχναν μέσα στα γεννητικά τους όργανα για ναρκωτικά. Στις φυλακές αυτές βρέθηκαν μερικοί αγαπητικοί άνθρωποι όπως ο Κλήμης που ξεκίνησε μια λέσχη ανάγνωσης στο πλαίσιο του σχολείου δεύτερης ευκαιρίας που λειτουργεί μέσα στις φυλακές. Με κάλεσαν και πήγα. Ήταν η καλύτερη απόφαση που έχω πάρει στη ζωή μου. Μπήκα σε μια λαγότρυπα που μου άνοιξε ένα διάδρομο προς την σκοτεινή πλευρά της ζωής (που μοιάζει τρομακτικά με τη λεγόμενη φωτεινή, αλλά ανάποδα). Βρέθηκα σε ένα μακρύ τραπέζι περιτριγυρισμένη από πλάσματα ενός παράλληλου σύμπαντος όπου δε ρωτάς ποτέ γιατί και πως κατέληξαν εκεί. Η μοίρα τις σημάδεψε σα μοσχάρια στο κούτελο κι αυτό φτάνει. Άλλες είχαν κρατήσει τα σουσούμια της καθημερινότητας. Άλλες ήταν αιχμηρές σαν εκείνο το μαχαίρι του Καββαδία. Άλλες μωρά, εικοσάχρονα καταδικασμένα ισόβια, ΙΣΟΒΙΑ! Άλλες με δικά τους μωρά που γεννήθηκαν και μεγαλώνουν μέσα στη φυλακή σαν κάτι φυτά σε ανήλιαγα μπαλκονάκια στα Πατήσια.
Άρχισαν κοιτάζοντάς με με μισό μάτι (τι θέλει αυτή τώρα; Να πουλήσει μούρη; Να πουλήσει βιβλία; Να πουλήσει λίγη φτηνή συμπόνια; Έχουν πήξει από φτηνή συμπόνια, δεν θέλουν άλλη). Μετά από δυο ώρες είχαμε πάρει όλες φωτιά. Οι λάμες στόμωσαν, τα μάτια μίλησαν πιο εύγλωττα από τα στόματα και αποφάνθηκαν. Είχαμε συνδεθεί κατά ένα τρόπο, αμετάκλητα. Δεν έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο αλλά βρίσκουν τρόπο: Μου στέλνουν γραπτά, μου στέλνουν χαιρετίσματα, μου στέλνουν χαμόγελα. Τους στέλνω λίγο καθαρό αέρα απ' έξω. Τους στέλνω ευχαριστίες που με πήραν απ΄ το χέρι και με πήγαν μια βόλτα στα βαθιά. Τους στέλνω φράσεις. Δεν έχω άλλο όπλο.
Πριν από λίγες μέρες ήρθε στο γραφείο μου μια κοπέλα. Μου συστήθηκε (ήταν αδερφή κρατούμενης) και μου έδωσε ένα φάκελο. Έγραφε: Δεν ξέρω αν με θυμάσαι αλλά εγώ κρατώ στα χέρια μου το αποτύπωμά σου. Τη θυμόμουν, φυσικά τη θυμόμουν. Η κρατούμενη Γωγώ Παπαργυρίου 39 ετών, έγκλειστη 6 ετών, μια από τις γλυκύτερες φάτσες εκείνης της μάζωξης γύρω απ΄το τραπέζι. Κάντε κάτι, μου είπε η αδερφή της. Διαβάστε και κάντε κάτι, σας παρακαλεί. Όταν έφυγαν οι φοιτητές μου άνοιξα το γράμμα. Ήταν παχύ, πάνω από είκοσι σελίδες. Βροχή από λέξεις. Στη φυλακή έχεις χρόνο, ξέρετε πόσο φονικό είναι αυτό, οι διακοπές έχουν σκοτώσει πολύ κόσμο, φανταστείτε τα ισόβια. Άρχισα να διαβάζω περιμένοντας κάποιο δικό της αίτημα (ένα βιβλίο, μια εφημερίδα, ποιος ξέρει έλεγα, θα μπορώ να το βρω;) αλλά όχι. Ζητούσε βοήθεια για τη συγκρατούμενη της Κωνσταντίνα Σχίζα. «Έγκλειστη συνεχώς και χωρίς άδεια εξόδου επί 7,5 χρόνια», λέει. «Από τη πρώτη μέρα μου φώτισε τη ζωή», λέει η Γωγώ.
«Ευφυέστατη, πολυσπουδαγμένη, με αδαμάντινο χαρακτήρα (υπογραμμισμένο το αδαμάντινο, για να ξέρετε). Είναι αθώα», λέει. «Είχε δύο εταιρείες διαχείρισης κεφαλαίων και 15 καταστήματα σε όλη την Ελλάδα. Μόνο αυτή καταδικάστηκε! Κανένας οικονομικός διευθυντής δεν είναι μέσα –ούτε ο αρμόδιος διαχείρισης κεφαλαίων. Η Κωνσταντίνα ζητούσε λυσσασμένα να ανοίξουν οι λογαριασμοί των υπαλλήλων της και οι δικοί της, να βρουν τη πορεία του χρήματος. Δεν έγινε καμιά έρευνα. Πήρε 17 καταδίκες σε μια μέρα, δεν πήρε ποτέ άδεια και τώρα που ετοιμάζεται να βγει, 17 νέες διώξεις ετοιμάζονται. Απελπίστηκε», λέει η Γωγώ. Κάποιος τη θέλει μέσα. Κάποιος ισχυρός τη θέλει ακυρωμένη. Η Κωνσταντίνα αγωνίστηκε σκληρά για το δίκιο της αλλά δεν μπορεί άλλο. Τις χαιρέτησε και σταμάτησε να τρώει. Δεν είναι απεργία πείνας, λέει η Γωγώ. Απλώς σταμάτησε να τρώει. Θα πεθάνει αλλά θα στείλει ένα σινιάλο στους ανθρώπους ότι δεν παρέδωσε την αξιοπρέπειά της. «Επιτέλους λευτερώθηκα κορίτσια», είπε. Είναι πάνω από 30 μέρες τώρα που δεν παίρνει τροφή. «Κάνε κάτι», παρακάλεσε η Γωγώ, «θα πεθάνει. Μην το κάνεις για μένα. Κάντο για σένα.»
Για μένα το κάνω Γωγώ. Μόνο που είναι λίγο. Λέξεις, λέξεις, κι άλλες λέξεις. Κι εγώ που τις νόμιζα πανίσχυρες τρώω κάθε τόσο μια χαστούκα απ΄την πραγματικότητα και προσγειώνομαι. Όχι δεν είναι πανίσχυρες. Αυτοί είναι. Και η Κωνσταντίνα αυτή τη στιγμή!

ΥΓ Δεν ξέρω αν η Κωνσταντίνα είναι ένοχη για όσα την κατηγορούν. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν δεν διαβάσει ολόκληρη τη δικογραφία της. Είναι αδύνατον όμως να μην ανοίξω το μπουκάλι με το γράμμα άμα φτάσει στην ακτή μου...


ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Μετά από τα παραπάνω τούτο μόνο έχω να πω:

Πέμπτη

Τραγούδι λέω δυνατά... (UPDATE)

****03/04/2010****

Προς όλους τους πεντάμορφους
στέλνω μία ευχή!

«Ανάσταση να νοιώσετε
βαθιά μεσ' στην ψυχή!»


**************



...ν' ακούσουν όλα τα παιδιά,
ν' ακούσει η πολιτεία
κι απ' το τραγούδι μου αυτό,
παλιάτσοι άλλοι εκατό
να βγουν στην κοινωνία!

Κι έτσι όλοι μαζί κι αντάμα
να τραγουδάμε τα δίκια της ζωής,
να τραγουδάς κι εσύ απ' την πλατεία
να μάθεις φίλε μου σωστά να ζεις!


Κυριακή

Η ζωή...

«The Seven Ages of Woman»
Hans Baldung Grün (1480-1545)
Oil on oak-wood, 96.5 x 74 cm
Museum der Bildenden Künste, Leipzig




...είναι γυναίκα!(click it)

Τρίτη

Th - th - that's all...


ΣΗΜ.: Στις 3/3/2010, επ' ευκαιρία της ανακοίνωσης των οικονομικών μέτρων, έκανα μία μικρή αλλαγή στο Βίντεο της ανάρτησης...! Το συμπέρασμα πάντως παραμένει το ίδιο: «That's all folks!»

Κυριακή

Δια... την ἱστορίαν!

Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ' αυτόν το θίασο μόνο ως φαντάσματα.

Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε
άλλαξαν λέει τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντες,
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα ‘χουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες.

Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε
είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος,
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος.

Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα,
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα.

Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο,
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο.

Σάββατο

Δια... λέξεις!

Εφεύρεση του αμερικανού αρχιτέκτονα Άλφρεντ Μόσερ Μπατς, το Σκραμπλ είναι ένα από τα δημοφιλέστερα παιχνίδια στον κόσμο και η ιστορία του ξεκινά πριν από πολλές δεκαετίες. Ο Άλφρεντ Μπατς, που αγαπούσε πολύ τα επιτραπέζια παιχνίδια, παρατήρησε ότι τα παιχνίδια δεξιοτήτων, όπως το σκάκι, ήταν αρκετά απαιτητικά για το μέσο παίκτη. Έτσι σκέφτηκε να δημιουργήσει ένα νέο παιχνίδι. Ένα παιχνίδι βασισμένο τόσο στις γνώσεις όσο και στην τύχη. Η κεντρική ιδέα του παιχνιδιού, που το ονόμασε αρχικά «Λέξικο», γεννήθηκε τέλη του 1931. Επρόκειτο για μια συλλογή γραμμάτων με τα οποία ο παίκτης έπρεπε να σχηματίσει λέξεις. Την αξία κάθε γράμματος έδωσε με βάση τη συχνότητα που αυτό εμφανίζονταν στο πρωτοσέλιδο των New York Times.
Το 1933, o Μπατς έκανε αίτηση για να κατοχυρώσει την εφεύρεσή του αλλά η αίτηση απορρίφθηκε ενώ και οι μεγάλοι κατασκευαστές παιχνιδιών, της εποχής, αρνήθηκαν να υλοποιήσουν την ιδέα του. Ο Μπατς αποφάσισε να κατασκευάσει μόνος του το παιχνίδι και μέχρι το 1938 είχε φτιάξει διακόσια, περίπου, αντίγραφα τα οποία διέθεσε σε φίλους και συγγενείς. Εκείνη τη χρονιά σκέφτηκε να προσθέσει στο παιχνίδι έναν πίνακα όπου θα τοποθετούνταν τα γράμματα όπως στο σταυρόλεξο και μετονόμασε το «Λέξικο» σε «Criss-Crosswords». Ούτε παραλλαγμένο όμως το παιχνίδι είχε καλύτερη τύχη. Ως το 1948, το παιχνίδι παρέμενε στο συρτάρι του Μπατς οπότε τον πλησίασε ο Τζέιμς Μπρουνότ, ένας από τους πρώτους παίχτες του παιχνιδιού, που πίστευε στην εμπορική του αξία. Προχωρώντας σε κάποιες παρεμβάσεις όπως απλούστευση των κανόνων, ανασχεδιασμό του πίνακα και μετονομασία του παιχνιδιού, ο Μπρουνότ παίρνει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για το Scrabble και αναλαμβάνει τη μαζική του παραγωγή, εκχωρώντας στον Μπατς ποσοστό επί των πωλήσεων.
Το πρώτο εργαστήριο στήθηκε στο σαλόνι του σπιτιού του Μπρουνότ, στο Νιούταουν του Κονέκτικατ. Τα επιμέρους κομμάτια προμηθεύονταν από διάφορους κατασκευαστές. Στην αρχή και τυπώνοντας ένα - ένα τα γράμματα στα ξύλινα τετράγωνα, η παραγωγή έφτανε τα 18 παιχνίδια ημερησίως. Το 1949 πουλήθηκαν 2.251 παιχνίδια με συνολική ζημία 450 δολαρίων. Η ζημιά συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια με αποτέλεσμα το 1952 να αποφασίσουν να εγκαταλείψουν την προσπάθεια. Εκείνη τη χρονιά, ο Τζακ Στράους, πρόεδρος του «Macy», ενός από τα μεγαλύτερα πολυκαταστήματα στον κόσμο, που είχε γνωρίσει το Σκραμπλ κι ενθουσιάστηκε, αποφάσισε να το προωθήσει. Το Σκραμπλ, εκείνη τη χρονιά, άρχισε να πουλά 6.000 κομμάτια εβδομαδιαίως. Ο Μπρουνότ μη μπορώντας, πλέον, να ανταποκριθεί στη ζήτηση πούλησε τα δικαιώματα στην εταιρία «Selchow and Righter» η οποία είχε, παλαιότερα, απορρίψει το παιχνίδι. Το 1953, η τρέλα του Σκραμπλ «κυρίευσε» την Αυστραλία όπου καθιερώθηκε από την «J.W. Spear & Sons». Το 1968, η αυστραλιανή εταιρία αγόρασε τα δικαιώματα για όλο τον κόσμο ενώ από το 1994 βρίσκονται στην κατοχή της «Mattel Inc.».
Το πρώτο Πρωτάθλημα Σκραμπλ διοργανώθηκε το 1991 στο Λονδίνο. Ο Τζέιμς Μπρουνότ, που είχε πεθάνει τον Οκτώβριο του 1984, δεν μπόρεσε να πάρει αυτή την ικανοποίηση. Ο Άλφρεντ Μπατς όμως, που έφυγε από τη ζωή τον Απρίλιο του 1993, απολάμβανε ως τα βαθιά γεράματά του το παιχνίδι που ο ίδιος είχε εφεύρει.

ΠΗΓΗ: www.sansimera.gr

Τετάρτη

A long, long time ago...

...I can still remember
How that music used to make me smile.
And I knew if I had my chance
That I could make those people dance
And, maybe, they'd be happy for a while.

But February made me shiver
With every paper I'd deliver.
Bad news on the doorstep;
I couldn't take one more step.

I can't remember if I cried
When I read about his widowed bride,
But something touched me deep inside
The day the music died.

So bye-bye, miss american pie.
Drove my chivy to the levee,
But the levee was dry.
And them good old boys were
drinkin' whiskey and rye
Singin', "this'll be the day that I die.
"this'll be the day that I die."
................................

Πέμπτη

ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΛΕΩ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ...

Στο γυαλί δροσιά ξεπροβάλει,
φυσικός χυμός πορτοκάλι!

Αχ, πορτοκάλι
γυρεύω ενέργεια κι
είμαι μεγάλη
για να σωθώ!

Ότι γουστάρω
ζάλη και παρενέργεια.
Η ζωή! Το σεξ! Το τσιγάρο!

Ραντεβού, δουλειές, βιταμίνες
δυνατά κορμιά σ’ έξι μήνες!
Αχ, πορτοκάλι γυρεύω ενέργεια
κι είμαι μεγάλη για να σωθώ!

Ότι γουστάρω
ζάλη και

παρενέργεια.

Η ζωή!

Το σεξ!

Το τσιγάρο!

Σάββατο

Οὗτοι εἰσιν οἱ υἱοί μου οἱ ἀγαπητοί...:

1. o Θεοφάνης
που, πριν τελειώσει το Εννιά,

εγίνηκε... νονός!

***
2. o Ιωάννης
που, να φωτογραφίζεται, αρνείται

...προφανώς!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Στα δυο μου παλληκάρια
το ποστ αφιερώνω διότι,
αυτές τις μέρες,
έχουν τιμητική.

Μα και για την...
Kυριακή,
επίσης, καμαρώνω που
πρώτη εγεννήθηκε
κι είναι καλό παιδί...!