Περί έρωτος & άλλων δαιμονίων!

Περί έρωτος...
(Απόσπασμα από το λόγο του Σωκράτη στο “Συμπόσιο” του Πλάτωνα που έχει χαρακτηριστεί ως ο πιο ολοκληρωμένος δοξαστικός του Έρωτα)

«…Τον καιρόν λοιπόν που ήλθε στον κόσμο η Αφροδίτη, οι θεοί είχαν τραπέζι. Μαζί με τους άλλους ήταν και της Μήτιδος ο γιος, ο Πόρος.
Όταν απόφαγαν, ήλθε η Πενία να επαιτήσει, όπως ήταν φυσικό σε μία τόσο μεγάλη διασκέδαση. Στεκόταν λοιπόν εκεί στην είσοδο. Ο Πόρος τότε μεθυσμένος από το νέκταρ (κρασί δεν υπήρχε ακόμη) κατέβηκε, βγήκε έξω στον κήπο του Δία και με το κεφάλι βαρύ όπως ήταν, έπεσε και αποκοιμήθηκε.
Η Πενία τότε μέσα στην απορία της συνέλαβε το σχέδιο ν' αποκτήσει παιδί από τον Πόρο. Πηγαίνει λοιπόν και πλαγιάζει κοντά του. Έτσι απέκτησε τον Έρωτα. Γι' αυτό το λόγο έγινε ο Έρως της Αφροδίτης συνοδός και υπηρέτης, επειδή γεννήθηκε στα γενέθλιά της και συγχρόνως επειδή έμφυτα είν’ ερωτευμένος με το ωραίο, η δε Αφροδίτη είναι ωραία.
Ως γιός λοιπόν του Πόρου και της Πενίας που είναι ο Έρως, συμβαίνει ώστε η κατάστασή του να είναι η εξής: Πρώτα πρώτα είναι αιωνίως φτωχός και κάθε άλλο παρά απαλός και ωραίος, όπως τον φαντάζεται ο κόσμος. Αντίθετα είναι τραχύς και απεριποίητος και ανυπόδητος και άστεγος. Πλαγιάζει πάντοτε χάμω και χωρίς στρώματα, κοιμάται στο ύπαιθρο, στα κατώφλια και τους δρόμους, έχει της μητέρας του το φυσικό, επομένως διαρκή σύντροφο την στέρηση.
Αφ' ετέρου κατά του πατέρα του το φυσικό, είναι παγιδευτής πανούργος των ωραίων και των εκλεκτών, είναι γενναίος και ριψοκίνδυνος και ενεργητικός, κυνηγός φοβερός, που εξυφαίνει διαρκώς σχέδια, επιθυμεί την σύνεση και είναι επινοητικός, αναζητητής της γνώσης για τη ζωή, τρομερός στο να μαγεύει με γοητείες, με βότανα, με λόγια ωραία. Δεν είναι όμοιος στην φύση του με αθάνατο ούτε με θνητό, αλλά μέσα σε μια και την αυτή ημέρα, πότε ανθεί και ζει, όταν βρει ευπορία, πότε πεθαίνει και πάλι ξαναζωντανεύει, χάρις στην πατρική του φύση, και πάλι ότι αποκτά κάθε φορά, του φεύγει διαρκώς μες από τα δάκτυλα. Έτσι ούτε άπορος ποτέ τελείως είναι ο Έρως ούτε πλούσιος σε μέσα. Και πάλι, ευρίσκεται στο μέσον μεταξύ σοφίας και μωρίας…»

& άλλων...
(Ν. Γύζης "Νύμφη και Έρως" - Λεπτομέρεια)

LANGUEUR D' AMOUR
(Ναπολέων Λαπαθιώτης Ι)
Αχ, να φιλούσα τα δυό χείλη σου,
τα πορφυρά σου χείλη τόσο,
τόσο τρελά και τόσο αχόρταγα,
που απ' τα φιλιά να τα ματώσω...

Να τα ματώσω τα δυό χείλη σου!
Τα χέρια να σου πλέξω γύρω
και μες στα βάθη τα ολοσκότεινα
των μαύρων ίσκιων να σε σύρω...

Και να μου λες: "Μη τα χειλάκια μου!
Μην τα ματώνης, τι σου φταίνε;
Αχ, μου πονέσαν τα χειλάκια μου!
Σώνει, γλυκέ μου αγαπημένε!..."

Και να περνάνε τα μεσάνυχτα,
οι αυγούλες, οι βραδιές, οι χρόνοι
και να σου λ'έω: "Ακόμα, αγάπη μου,
ακόμα, αγάπη μου... Δε σώνει!..."


ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ (Ναπολέων Λαπαθιώτης ΙΙ)
(μελοποιημένο, εδώ, απ' το Δημήτρη Κανελόπουλο)

Get your own playlist at snapdrive.net!
δαιμονίων!

Get your own playlist at snapdrive.net!

Εν κατακλείδι...

Get your own playlist at snapdrive.net!