«Ου μπλέξεις»...!

Ο Σπίθας με προσκάλεσε, ποιητική (του) αδεία...
να γράψω ένα επίγραμμα. Αγάπης ελεγεία...!

Μα αισθάνομαι να στέρεψα. Δεν είμαι κι η Σαπφώ...
της Νικολακοπούλου στίχους θα «δανειστώ»,
απ' το τραγούδι-διασκευή με τίτλο: «Πριν το τέλος(?!)»...
γιατί νοιώθω ο οίστρος μου πως βάλτωσε σαν έλος…!

Τους στίχους της, ανάλογα θα τους «φωτογραφίσω»...
κι έτσι για την αγάπη, αν πρέπει(?) θα θρηνήσω…!

-Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο κι αχνό στον αέρα...

κάτω η θάλασσα μ' ένα φεγγάρι, το καράβι πιο πέρα!

-Σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι...

σε κρατούσα απ' το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει!

-Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ...

κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω...

κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά...

σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι,
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα,
αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά…

κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία
κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία…

κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ...!

-Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι, το τέλος μη δω...!

-Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι, το τέλος μη δω...!

Υ.Γ. Το τραγουδάκι βρίσκεται εδώ αναρτημένο. Κάντε ένα click κι ακούστε το. Είναι αγαπημένο...!
Κάντε επίσης ένα click, στις θαλασσιές τις λέξεις. Γιατί με τ(κ)έρας τελικά, είν' όπως λεν...: «Ου μπλέξεις»...! ;)