Τρίτη

...σε τρεις πράξεις & επίλογο!!!


«παιδιά της Ελλάδος παιδιά…» (ΠΡΑΞΗ Α')



ΚΑΙ ΝΑ ΟΙ ΝΙΚΕΣ απανωτές,
Αέραααααα!
Αργυρόκαστρο, Τεπελένι, Μοράβας, Άγιοι Σαράντα, Χειμάρα, Πόγραδετς, Πρεμετή...
Και πέφτανε βροχή οι οβίδες, οι σφαίρες και οι όλμοι κει πάνω στις δοξασμένες κορφές της Πίνδου!
- Και μετά μπαμπά; Μετά; Τι έγινε μετά μπαμπά;
- Κατάπιε τη μπουκίτσα σου για να συνεχίσω, αλλιώς σταματάω. Και πέφτανε βροχή οι ερωτήσεις του μικρού μου Γιωργή, που από τότε που κατάλαβε τον εαυτό του, ξετρελαίνεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα, 28η Οκτωβρίου.
Από τις παραμονές κιόλας, της εθνικής επετείου με βγάζει από τις ζεστές πιτζάμες μου, με ξεσηκώνει από την αναπαυτική μου μπερζέρα και με ξαμολάει πάνω στα χιονισμένα βουνά με μια χλαίνη κι ένα ντουφέκι, να μοιράζομαι τα κρυοπαγήματα και τις σφαίρες με τους ηρωικούς φαντάρους μας, για να του λέω ιστορίες.
Ατέλειωτες ιστορίες τιμής και δόξας για το ηρωικό έπος του Σαράντα.
Αληθινές;
Τι θα πει «αληθινές»; Όσα κι αν πλάσω με την πιο τρελή φαντασία μου και πάλι λίγα θα είναι και φτωχά, μπρος σε αυτά που έγιναν εκεί πάνω, τότε. Πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, η φαντασία υστερεί κατά πολύ της πραγματικότητος.
- Έλα, λέγε τώρα… Και μετά; Λέγε μπαμπά! Τι έγινε μετά;
- Εκείνη τη στιγμή λοιπόν, -μάσα και συ, μην το κρατάς μια ώρα στο στόμα!- εκείνη τη στιγμή που λες, όπως ήταν πάνω στο άλογό του ο παππούς, ορμάει μόνος του εναντίον των εχθρών. Και τους τρέπει όλους σε φυγή! Τέτοιο ήταν το κάζο που έπαθαν οι μακαρονάδες που μαθεύτηκε αμέσως το γεγονός. Κι όλες οι εφημερίδες, έγραφαν την άλλη μέρα μα πηχυαίους τίτλους… επί λέξει:
- Κολοκύθια με τη ρίγανη! Ακούγεται ξαφνικά η γυναίκα μου από την κουζίνα.
- Ορίστε;
Δεν είμαστε καλά.
- Δεν εννόησα; Τι είπες τώρα ρε γυναίκα;
- Λέω για τη θεία, θα κάνω μία ελαφριά σαλατίτσα με κολοκύθια και ρίγανη, όπως της αρέσουν.
Κοίτα τώρα, τι της θυμήθηκε, για να διακόψει ολόκληρο θρίαμβο.
- Λέγε μπαμπά. Λέγε. Μετά;
- Εκείνη τη στιγμή λοιπόν, κροτάλισε ένα πολυβόλο, κρα κρα κρα… Αλλά κατάπινε όμως βρε παιδάκι μου, μια ώρα το μασάς. Λοιπόν που είχαμε μείνει; Α, ναι…!
Τα μάτια του μικρού Γιωργή, γεμάτα παιδική αθωότητα, γίνονται ακόμα πιο μεγάλα καθώς με κοιτάζουν ορθάνοιχτα και κρέμονται μ’ αγωνία, κυριολεκτικά από τα χείλη μου.
- Έλα, συνέχισε! Μη σταματάς μπαμπά. Και μετά;
- Τότε που λες, λοιπόν Γιωργή μου, όπως ο παππούς πήγαινε ξαπλωτός στο χιόνι, ξαφνικά, μέσα στο θεοσκόταδο της άγριας νύχτας, πέφτει πάνω σε μια περίπολο Ιταλών. Τώρα; Τι να κάνει; Καλύπτεται γρήγορα πίσω από ένα θάμνο, βγάζει αμέσως μια χειροβομβίδα, τους την πετάει...
- …Τους έκανε τα τρία, δύο!
Ακούγεται πάλι η φωνή της γυναίκας μου, που πετάγεται μέσα από την κουζίνα, κάνοντας με, μαζί με τη χειροβομβίδα, να εκραγώ κι εγώ!
- Τι έκανε λέει; Ρωτάω έξαλλος.
- Ο γιατρός λέω, τελικά, μείωσε τα διουρητικά χάπια τη μαμά μου και στον μπαμπά, από τρία σε δύο, γιατί τους ανέβαζαν την πίεση.
- Α, είπα κι εγώ! πες μου έτσι! Και μας έκοψες πάνω στο καλύτερο.
Ρε τι σου είναι αυτές οι γυναίκες. Ούτε στο πολεμικό μέτωπο, πάνω στην πρώτη γραμμή, δεν σ’ αφήνουν σε ησυχία!
- Πού είχαμε μείνει λοιπόν βρε Γιωργή; Κατάπινε όμως κι εσύ βρε μανούλα μου!
- Εκεί που ο παππούς πέταξε τη χειροβομβίδα και μπαμ!
- Τι μπαμ; Μόνο μπαμ; Μπαμπαμπούμ μεγάλο! Και λίγο σου λέω!
- Όπως τα πυροτεχνήματα;
- Ακόμα πιο πολύ δυνατό μπουμ και πάρτους και τους πέντε Ιταλιάνους μακαρονάδες κάτω.
- Και μετά; Τι έγινε μετά μπαμπά;
- Τρέχει αμέσως κοντά τους –για κατάπινε κιόλας, για να σου λέω– τους παίρνει τα όπλα. Αλλά εκείνη τη στιγμή φύσαγε δαιμονισμένα, ένας δυνατός βοριάς κι έριχνε πυκνό χιόνι. Χιονοθύελλα. Και σκοτάδι μαζί, δεν έβλεπε τίποτα. Τώρα, πώς να γυρίσει στο ελληνικό φυλάκιο που ήταν η μονάδα του; Και τι λες σκέφτηκε να κάνει ο πανέξυπνος και γενναίος παππούς;
- Κάλεσε ραδιοταξί! Ακούστηκε ξανά η φωνή της γυναίκας μου από το χωλ.
Έλα Χριστέ και Παναγιά! Αυτό πια καταντάει προβοκάτσια!
- Τι έκανε λέει ρε γυναίκα;
- Η θεία Μαρόγλα λέω, θα έλθει το μεσημέρι να φάμε, με ταξί. Και μετά θα την πάμε εμείς.
Και διακόπτει ολόκληρο έπος του Σαράντα στη μέση, για να μας πει για τη θεία της τη Μαρόγλα; Μα σοβαρολογούμε τώρα;
- Έλα συνέχισε, μπαμπά!
- Ναι. Που είχαμε μείνει; Α, μάλιστα. Ο παππούς λοιπόν, με χίλια μύρια κόλπα, ξεγέλασε τους εχθρούς και παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής προς τη μονάδα του, έπιασε ένα συνταγματάρχη Ιταλό, αιχμάλωτο. Και τότε ο ίδιος ο στρατηγός, ο διοικητής της μεραρχίας τον κάλεσε και του απένειμε για το θάρρος του και την ηρωική του αυτοθυσία...
- ... Αγγούρια καλυβιώτικα! Διέκοψε και πάλι η φωνή της γυναίκας μου απ’ την τραπεζαρία αυτή τη φορά.
Ε, αυτό πια παραπάει! Είναι σκέτη βεβήλωση της Ιστορίας μας!
- Τι ξεστόμισες ανιστόρητο πλάσμα;
- Η θεία Μαρόγλα λέω, μας φέρνει και αγγουράκια από το κτήμα της στα Καλύβια.
- Άσε μας πια βρε γυναίκα. Και σταματάς ολόκληρο τον ρουν της ενδόξου ελληνικής ιστορίας, για να μας πεις για τ’ αγγούρια της θείας σου! Είναι τραγικό, δηλαδή. Απελπισία σκέτη!
Με βάζει λοιπόν, ο Γιωργής και του λέω αμέτρητες ιστοριούλες, άλλοτε της φαντασίας μου κι άλλοτε πραγματικές και γεμίζει η ψυχούλα του καινούριους Μαραθώνες και νέες Θερμοπύλες, σύγχρονους Μεγαλέξανδρους και αθάνατους Λεωνίδες. Και πάνω απ’ όλα οικογενειακή περηφάνια. Γιατί, α! όλα κι όλα, εμείς στο σόι μας, όχι ότι θέλω να το παινευτώ, αλλά από πάππου προς πάππου είμαστε...
- Κουραμπιέδες!
Άντε πάλι η παρεμβολή από την κουζίνα.
- Τι ξεστόμισες αυτή τη φορά γυναίκα;
- Λέω, λίγους κουραμπιέδες θα σας κάνω, που αρέσουν πολύ και της θείας.
Α, έτσι! Είπα κι εγώ...
- Λοιπόν μπαμπά; Λέγε, λέγε, έλα, λέγε...
- Κατάπινε για να σου λέω… Κι όρεξη νάχω να λέω.
Και καμάρι ο Γιωργής για τον παππού που πολέμησε τον εχθρό και ταρατατζούμ και παραπαμ-πάμ παρελαύνει γύρω-γύρω απ’ την τραπεζαρία, ζωσμένος το πλαστικό ξίφος του και το κοκάλινο πιστόλι του ανά χείρας, «περνάει ο στρατός της Ελλάδος φρουρός» και τέτοια ωραία.
Κι η ανδρεία περνάει ως ιερή παράδοση απ’ τον παππού στον εγγονό!
- Μπαμπά εσύ πολέμησες ποτέ;
- Όχι!
- Γιατί;
- Δεν έτυχε, παιδί μου.
- Γιατί δεν έτυχε;
- Μα, δεν έγινε κανένας πόλεμος τα τελευταία χρόνια να πάρω μέρος…
- Εμένα μ’ αρέσει ο πόλεμος.
- Ένας πόλεμος δεν είναι καλό πράγμα, Γιωργή παιδί μου!
- Εγώ θέλω να γίνει πόλεμος και να πάω και μπαμ-μπουμ, τζαν-τζουν, γκαν-γκαν, τζτζτζ να τους σκοτώσω όλους.
- Ορίστε! Τέτοια του μαθαίνεις του παιδιού και να τώρα, θα μου γίνει πολεμοχαρές! επεμβαίνουν οι ειρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ που έχουν καταφθάσει από την κουζίνα. Η γυναίκα μου, δηλαδή.
- Και τι θέλεις να του λέω του παιδιού ανήμερα 28η Οκτωβρίου; Ιστορίες με την Μπάρμπι; Αγόρι είναι. Θα μεγαλώσει. Θα γίνει άντρας.
- Ε, και λοιπόν;
- Πρέπει να συνεχίσει τη δόξα των προγόνων του!
- Σιγά τα ωά.
- Εξάλλου...
- Εξάλλου, τι;
- Να! Ο άντρας είναι γεννημένος για έρωτα και για πόλεμο!
- Δεν το σχολιάζω...
- Γιατί;
- Γιατί αν το σχολιάσω, πόλεμο μπορεί να δω, αλλά από το άλλο όμως… άσε!
Ε, τώρα τι της λες!
Το παιδί πρέπει να διδάσκεται τις πολεμικές αρετές της ενδόξου φυλής μας. και πολύ περισσότερο της ίδιας της οικογένειας του που γέννησε πολέμαρχους, οπλαρχηγούς, καπεταναίους, στρατηλάτες, ήρωες. Γιατί, αύριο μεθαύριο, κανείς δεν ξέρει ποτέ, η πατρίς θα απαιτήσει να ξαναζωντανέψουνε τα ’21 και τα ’40, τα Αργυρόκαστρα και τα Δερβενάκια! Και τότε ο Γιωργής, άντρας ίσαμε κει πάνω, λεβέντης καμαρωτός, θα πρέπει να γράψει νέες σελίδες δόξας όπως ο παππούς και οι προπαππούδες του.
- Και γιατί να μη γράψει νέες σελίδες λούφας όπως ο ένδοξος πατήρ του δηλαδή;
Άκου γυναικεία λογική.
Ε, τώρα εγώ, τι να κάνω, που δεν έγινε πόλεμος στα χρόνια τα δικά μου; Να πιάσω να κηρύξω έναν εκεί πέρα, μόνος μου, να ζωστώ και μια κουμπούρα από το γιουσουρούμ, να πάρω κι όλα τα τραπεζομάχαιρα από το σερβίτσιο το καλό, που κόβουν και να ξαμολυθώ καβαλαρία, μόνος μου, να λευτερώσω την Πόλη και την Αγιά Σοφιά; Θα με μπαγλαρώσουν δυο τετράγωνα παρακάτω και θα μ’ αμπαλάρουν στο ζουρλομανδύα. Γίνονται αυτά τα πράματα;
Δε λέω ότι το θέλω. Μα το Θεό. Ποτέ να μη γίνει κανένας πόλεμος ξανά. Τους πολέμους τους θέλουν μόνο οι τρελοί και οι μεγιστάνες. Αλλά έτσι και πει να γίνει, τι θα κάνουμε; Θα πάνε όλοι στον πόλεμο κι ο γιός ο δικός μου θα κάτσει στο σπίτι, να πλέκει τη φανέλα του φαντάρου σε πλέξη «σταυρωτό διπλοβελονιά»; Θάρθει ο λεβέντης μου να του δώσω την ευχή μου!
- Καλό βόλι ωρέ! Όπως θάλεγε κι γέρος του Μωριά!
- Αλλά μάσα και συ και κατάπινε καμιά μπουκιά ρε Γιωργή!
- Και μετά μπαμπά;
- Μετά... τι μετά; Α ναι! Άσε τι έγινε μετά. Που λες, μετά...

***

Κάντε click για τη Β' ΠΡΑΞΗ...

30 σχόλια:

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Λιγάκι δαιδαλώδης ειν’ η ανάρτηση μου,

αλλά να σας παιδέψω δεν ήταν πρόθεση μου!

Απλά «συνεργαστήκανε» η ΦΟΙΒΗ με το ΚΕΡΑΣ,

για να κερδίσει χρόνο για διάβασμα το τέρας!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Kαλή σου μέρα καλή μου φίλη,
΄Ομορφο το σημερινό σου"σύρε κι’ έλα" γιατί γνωρίσαμε ενδιαφέρουσες διευθύνσεις

Είχα γράφει ένα σεντόνι με πολλές πικρές αλήθειες για τον κάθε ο μπαμπά του σημερινού ουτοπικού Γιωργάκη και στο τέλος ακριβώς χάθηκε.
Επειδή δεν έχω την υπομονή, αλλά ίσως πικραθούν και πολλοί μπαμπάδες με για τους κανακάρηδες τους, που φιλάνε (επίτρεψέ μου την έκφραση, αλλά το γνωρίζω πολύ προσωπικά) κατουρημένες ποδιες, για να τύχει ευνοϊκής μεταχείρισης ή στην καλύτερη των περιπτώσεων να μην υπηρετήσει καθόλου.
(Καλά τα δικά μου δεν τα γέννησε μάνα, που μου στοίχισε οικονομικά η θητεία τους και ακόμη με περιμένει ….δουλειά;)

Κρατάω μόνο τούτο "Ποτέ να μη γίνει κανένας πόλεμος ξανά.”

΄Όπως και να ‘χει, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΥΣ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΕΣ ΜΕΘΑΥΡΙΟ, και ΚΑΛΑ ΣΟΥ ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΑ

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Sophia Kollia είπε...

Μιλάμε για μεγάλη επιτυχία στους διαλόγους!! Σε καλό σου, πρωί, πρωί..γελάσαμε πάλι!
καλημέρα

akrat είπε...

εγώ και ο πατέρας μου έτσι μεγάλωσα...
1936-1947 πάντα στον πόλεμο... Να τα κατοστήσει...
που μας έβλεπες βρε?
και αναλύω...
1936-1939 απλός φαντάρος..
1940-1941 στον Ελληνοαλβανικό..
1942-1942 στον εφεδρικό ΕΑΜ...
1942-1945 στα τάγματα ασφαλείας σαν αντικομμουνιστής... (δεν είμαι υπερήφανος...)
1945- 1947 στα Τάματα οπισθοφυλακής κάπου ... στην Ελληνική επαρχία...
Αυτή η χώρα (ΑΣΧΕΤΑ ΑΝ ΔΙΑΦΟΝΩ) στρώθηκε από απίστευτο αίμα... Αίμα από όλες τις πλευρές...

ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΣΕΒΟΜΑΙ ΤΟΝ ΛΑΟ ΑΥΤΟ...

και το μέλλον κάπως έτσι θα είναι...

Artanis είπε...

Ωραία ανάρτηση, και μου χρειαζόταν για να μπω στο κλίμα των ημερών...
Πάω τώρα για την Β πράξη...
Σε φιλώ...

venceremos είπε...

σημασια εχει το ταξιδι!! ενταξει το εμπεδωσα! πηγαινε εδω πηγαινε απο κει, ανοιξε το ενα, κλεισε το αλλο μας ζαλισες!!
ζηλευωωωω λεμε!!! πως τα τα κανετε ολα αυτα? μπραβο!!πολυ εξυπνα κ ομορφα.
φιλια καρυστινα

Side21 είπε...

" Κι αν είναι να πεθάνουμε
για την πατρίδα . . .
... μια φορά κανείς πεθαίνει"!!!
Προφανώς ο ποιητής αναφερόταν
στα παιδιά των άλλων ...
Τι τα θες ... πάντα στους πολέμους
σκοτώνονται τα παιδιά των φτωχών ...
Αρκεί να ρίξεις μια ματιά στους στρατιώτες
των Aμερικάνων στο ΙΡΑΚ ...
Μεξικανοί, Πορτορικάνοι, Έλληνες
και κυρίως έγχρωμοι ...
For the glory of the NATION !!!

ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ είπε...

Καλησπέρα ..

Είδατε τελικά που φτάσαμε μ' αυτούς τους οσφυοκάμπτες πολιτικούς..
Αδιάφοροι σφυρίζουν και ξεπουλάνε μαζί με τα όνειρα του κοσμάκη και την πατρίδα μας.

Εγώ βαρέθηκα και σιχάθηκα πια, μα πιο πολύ τον εαυτό μου που τους ανέχομαι να ξεπουλάν την πατρίδα μου για πινάκιο φακής, επειδή είναι άπλα ανίκανοι να αντιδράσουν και να προασπίσουν τα συμφέροντα του έθνους, με πρόσχημα και φόβο μην χαρακτηριστούν εθνικιστές.

Ως πότε θα ανεχόμαστε τέτοιες στάσεις και τέτοιες λογικές από ανίκανες κυβερνήσεις από ανθρώπους που το μόνο ''θάρρος'' θράσος που τους διακρίνει είναι στις λαμογιές και τις απάτες ..

Το όλο ζήτημα σημαίνει εκ προοιμίου συμβιβασμό.Απαιτεί θάρρος ψυχραιμία και σταθερές θέσεις.

Ελπίζω μόνο οι ιστορικοί του μέλλοντος να μην αναζητήσουν αν ΟΝΤΩΣ οι ρίζες και το DNA μας ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ από αυτό του μεγάλου ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ η του ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ
η από τους αφανείς ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους για την αξιοπρέπεια ενός λαού που σήμερα ξεπουλιέται στα σαλόνια των μεταμοντέρνων αντιλήψεων,γιατί θα ανακαλύψουν ότι τελικά είμαστε η τουλάχιστον οι πολιτικοί μας κουβαλάνε το DNA αυτό του εφιάλτη που πρόδωσε τους τριακόσιους του ΛΕΩΝΙΔΑ..

Άπλα τιμή στους αφανείς ήρωες που πολέμησαν και όχι στους προδότες των μεταμοντέρνος αντιλήψεων.. τους σφουγαροκωλάριους της βουλής ....

Theogr ο κηπουρός είπε...

Όμορφη η ανάρτηση. Είχα και γω στο μυαλό μου να γράψω κάτι για τότε. Έγραψα όμως για το σήμερα και υπάρχει ανοιχτή πρόσκληση για συζήτηση. Καλό βράδυ

Ανώνυμος είπε...

Γειά σου μανούλα!!Άκου τραγουδάκια:
http://www.youtube.com/watch?v=WQKcblqpNrc

http://www.youtube.com/watch?v=lsz1PGddUNY

Καλή ακρόαση!
Υ.Γ.:Ρε μάνα δε βγάζεις καλύτερα, κανένα δίσκο στην εκκλησία, να πάρουμε κανένα φράγκο!!???

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Mια καλημέρα θα σας πω που δεν θα πέσει χάμω

κι ύστερα τσ' εργασίες μου θα «τρέξω» να προκάμω...!

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Τους πολέμους τους θέλουν μόνο οι τρελοί γλαρένια μου... γι αυτό κράτα μόνο τούτο και στάσου στο ύψος σου!!!

Καλή σου ημέρα :))

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Καλή σου ημέρα Σοφάκι :))

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Καλό θα ήταν αν κι αυτός ο λαός σεβόταν τους αγώνες "του"...

Καλή σου ημέρα φίλε μου akrat :))

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Καλημέρα artanis καλή μου :))

και τον επίλογο... και τον επίλογο!!!

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Έτσι ακριβώς venceremos...

Σημασία έχει το ταξίδι!!!

Καλημέρες και αγκαλιές κρητικές :))

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Καλημέρα άγρυπνε φίλε μου :))

Φυσικά και στων άλλων τα παιδιά αναφερόταν...!!!

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Καλημέρα περιπλουσ πατρίδα :))

Μόνο στους αφανείς αξίζει τιμή!!!

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Κηπουρέ μου καλή σου ημέρα :))

Υπόσχομαι να συμμετέχω, στη συζήτηση, έστω και ως αναγνώστης!

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Τα λεφτά παιδί μου δεν είναι πια στο δίσκο της εκκλησίας, είναι στην"εκκλησία"...!

Μερσί για τα τραγουδάκια :))
(Μ' αρέσει που σ' αρέσουν)

adaeus είπε...

Τελικά το φαγε το φαγάκι του το παιδί????
Τελικά γιατί ο μπαμπάς σε πρώτο πρόσωπο???
Υπέροχη ιστορία, με το απαραίτητο χιούμορ :)

ritsmas είπε...

Καλησπέρα και από μένα. Δεν είναι σεντόνι, αντίθετα διαβάζεται ομορφα. φιλια πολλά κι ελπίζω να ξεκουραστείς αυτές τις μέρες
ριτς

Ο άλλος είπε...

Δεν έχω διαβάσει πιο απολαυστικό αντιπολεμικό κείμενο.Ό,τι βαρύγδουπο και να προσθέσουμε ενάντια στον πόλεμο, είναι λίγο μπροστά στην "ακριβοδίκαιη" εξιστόρισή σου

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Καλημερούδια φίλοι μου :))

Καλή ΚΥΡΙΑΚΗ εύχομαι σε όλους!!!

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Φίλε μου adaeus, υποθέτω ότι το έφαγε τελικά...

Για την επιλογή του "προσώπου" αρμόδιοι να απαντήσουν είναι οι ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΣ - ΛΕΒΙΘΟΠΟΥΛΟΣ.

Πραγματικά ΥΠΕΡΟΧΗ ιστορία!!!

Καλή σου ημέρα :))

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Καλημέρα Ritsμας :))

Εδώ που τα λέμε, αν δεν το χώριζα σε τρεις πράξεις, σεντόνι θα ήταν και μάλιστα ΥΠΕΡδιπλο!!!

Αλλά ναι, διαβάζεται ευχάριστα!!!

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Άλλε φίλε μου, με αυτό ακριβώς, το κριτήριο (αντιπολεμικό) επέλεξα να μεταφέρω εδώ, αυτό το διήγημα και χαίρομαι που σας άρεσε η επιλογή μου!!!


Καλή σου ημέρα :))

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Nα ευχηθώ στους ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΕΣ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ & ΚΑΛΑ!!!


Να χαίρομαι κι εγώ τον «ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΟ»!!!

Artanis είπε...

Γειά σου καλή μου...Έχεις προσκληση...

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Artanis τσι προσκλήσεις σου,

τσι 'χω στ' "αγαπηπένα"

κι ελπίζω στα παιχνίδια "σου"

ν' αποκριθώ, ένα-ένα!


Πάντως να ξέρεις, άσχετα,

με το αν απαντήσω,

ότι δεν έχω λόγια

για να σ' ευχαριστήσω!!


Γιατί κι αν λίγο(?!) χάθηκα,

πάντοτε με θυμάσαι.

Καλή σου ημέρα εύχομαι

και πάντα καλά να' σαι!!!


:))