...σε τρεις πράξεις & επίλογο!!!

«παιδιά της Ελλάδος παιδιά…» (ΠΡΑΞΗ Α')

...Που σκληρά πολεμάτε
πάνω στα βουνά,
παιδιά,
στη γλυκιά Παναγιά
προσευχόμαστε όλοι
νάρθερτε ξανά.
Με της νίκης τα κλαδιά
σας προσμένουμε παιδιά!

ΚΑΙ ΝΑ ΟΙ ΝΙΚΕΣ απανωτές,
Αέραααααα!
Αργυρόκαστρο, Τεπελένι, Μοράβας, Άγιοι Σαράντα, Χειμάρα, Πόγραδετς, Πρεμετή...
Και πέφτανε βροχή οι οβίδες, οι σφαίρες και οι όλμοι κει πάνω στις δοξασμένες κορφές της Πίνδου!
- Και μετά μπαμπά; Μετά; Τι έγινε μετά μπαμπά;
- Κατάπιε τη μπουκίτσα σου για να συνεχίσω, αλλιώς σταματάω. Και πέφτανε βροχή οι ερωτήσεις του μικρού μου Γιωργή, που από τότε που κατάλαβε τον εαυτό του, ξετρελαίνεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα, 28η Οκτωβρίου.
Από τις παραμονές κιόλας, της εθνικής επετείου με βγάζει από τις ζεστές πιτζάμες μου, με ξεσηκώνει από την αναπαυτική μου μπερζέρα και με ξαμολάει πάνω στα χιονισμένα βουνά με μια χλαίνη κι ένα ντουφέκι, να μοιράζομαι τα κρυοπαγήματα και τις σφαίρες με τους ηρωικούς φαντάρους μας, για να του λέω ιστορίες.
Ατέλειωτες ιστορίες τιμής και δόξας για το ηρωικό έπος του Σαράντα.
Αληθινές;
Τι θα πει «αληθινές»; Όσα κι αν πλάσω με την πιο τρελή φαντασία μου και πάλι λίγα θα είναι και φτωχά, μπρος σε αυτά που έγιναν εκεί πάνω, τότε. Πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, η φαντασία υστερεί κατά πολύ της πραγματικότητος.
- Έλα, λέγε τώρα… Και μετά; Λέγε μπαμπά! Τι έγινε μετά;
- Εκείνη τη στιγμή λοιπόν, -μάσα και συ, μην το κρατάς μια ώρα στο στόμα!- εκείνη τη στιγμή που λες, όπως ήταν πάνω στο άλογό του ο παππούς, ορμάει μόνος του εναντίον των εχθρών. Και τους τρέπει όλους σε φυγή! Τέτοιο ήταν το κάζο που έπαθαν οι μακαρονάδες που μαθεύτηκε αμέσως το γεγονός. Κι όλες οι εφημερίδες, έγραφαν την άλλη μέρα μα πηχυαίους τίτλους… επί λέξει:
- Κολοκύθια με τη ρίγανη! Ακούγεται ξαφνικά η γυναίκα μου από την κουζίνα.
- Ορίστε;
Δεν είμαστε καλά.
- Δεν εννόησα; Τι είπες τώρα ρε γυναίκα;
- Λέω για τη θεία, θα κάνω μία ελαφριά σαλατίτσα με κολοκύθια και ρίγανη, όπως της αρέσουν.
Κοίτα τώρα, τι της θυμήθηκε, για να διακόψει ολόκληρο θρίαμβο.
- Λέγε μπαμπά. Λέγε. Μετά;
- Εκείνη τη στιγμή λοιπόν, κροτάλισε ένα πολυβόλο, κρα κρα κρα… Αλλά κατάπινε όμως βρε παιδάκι μου, μια ώρα το μασάς. Λοιπόν που είχαμε μείνει; Α, ναι…!
Τα μάτια του μικρού Γιωργή, γεμάτα παιδική αθωότητα, γίνονται ακόμα πιο μεγάλα καθώς με κοιτάζουν ορθάνοιχτα και κρέμονται μ’ αγωνία, κυριολεκτικά από τα χείλη μου.
- Έλα, συνέχισε! Μη σταματάς μπαμπά. Και μετά;
- Τότε που λες, λοιπόν Γιωργή μου, όπως ο παππούς πήγαινε ξαπλωτός στο χιόνι, ξαφνικά, μέσα στο θεοσκόταδο της άγριας νύχτας, πέφτει πάνω σε μια περίπολο Ιταλών. Τώρα; Τι να κάνει; Καλύπτεται γρήγορα πίσω από ένα θάμνο, βγάζει αμέσως μια χειροβομβίδα, τους την πετάει...
- …Τους έκανε τα τρία, δύο!
Ακούγεται πάλι η φωνή της γυναίκας μου, που πετάγεται μέσα από την κουζίνα, κάνοντας με, μαζί με τη χειροβομβίδα, να εκραγώ κι εγώ!
- Τι έκανε λέει; Ρωτάω έξαλλος.
- Ο γιατρός λέω, τελικά, μείωσε τα διουρητικά χάπια τη μαμά μου και στον μπαμπά, από τρία σε δύο, γιατί τους ανέβαζαν την πίεση.
- Α, είπα κι εγώ! πες μου έτσι! Και μας έκοψες πάνω στο καλύτερο.
Ρε τι σου είναι αυτές οι γυναίκες. Ούτε στο πολεμικό μέτωπο, πάνω στην πρώτη γραμμή, δεν σ’ αφήνουν σε ησυχία!
- Πού είχαμε μείνει λοιπόν βρε Γιωργή; Κατάπινε όμως κι εσύ βρε μανούλα μου!
- Εκεί που ο παππούς πέταξε τη χειροβομβίδα και μπαμ!
- Τι μπαμ; Μόνο μπαμ; Μπαμπαμπούμ μεγάλο! Και λίγο σου λέω!
- Όπως τα πυροτεχνήματα;
- Ακόμα πιο πολύ δυνατό μπουμ και πάρτους και τους πέντε Ιταλιάνους μακαρονάδες κάτω.
- Και μετά; Τι έγινε μετά μπαμπά;
- Τρέχει αμέσως κοντά τους –για κατάπινε κιόλας, για να σου λέω– τους παίρνει τα όπλα. Αλλά εκείνη τη στιγμή φύσαγε δαιμονισμένα, ένας δυνατός βοριάς κι έριχνε πυκνό χιόνι. Χιονοθύελλα. Και σκοτάδι μαζί, δεν έβλεπε τίποτα. Τώρα, πώς να γυρίσει στο ελληνικό φυλάκιο που ήταν η μονάδα του; Και τι λες σκέφτηκε να κάνει ο πανέξυπνος και γενναίος παππούς;
- Κάλεσε ραδιοταξί! Ακούστηκε ξανά η φωνή της γυναίκας μου από το χωλ.
Έλα Χριστέ και Παναγιά! Αυτό πια καταντάει προβοκάτσια!
- Τι έκανε λέει ρε γυναίκα;
- Η θεία Μαρόγλα λέω, θα έλθει το μεσημέρι να φάμε, με ταξί. Και μετά θα την πάμε εμείς.
Και διακόπτει ολόκληρο έπος του Σαράντα στη μέση, για να μας πει για τη θεία της τη Μαρόγλα; Μα σοβαρολογούμε τώρα;
- Έλα συνέχισε, μπαμπά!
- Ναι. Που είχαμε μείνει; Α, μάλιστα. Ο παππούς λοιπόν, με χίλια μύρια κόλπα, ξεγέλασε τους εχθρούς και παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής προς τη μονάδα του, έπιασε ένα συνταγματάρχη Ιταλό, αιχμάλωτο. Και τότε ο ίδιος ο στρατηγός, ο διοικητής της μεραρχίας τον κάλεσε και του απένειμε για το θάρρος του και την ηρωική του αυτοθυσία...
- ... Αγγούρια καλυβιώτικα! Διέκοψε και πάλι η φωνή της γυναίκας μου απ’ την τραπεζαρία αυτή τη φορά.
Ε, αυτό πια παραπάει! Είναι σκέτη βεβήλωση της Ιστορίας μας!
- Τι ξεστόμισες ανιστόρητο πλάσμα;
- Η θεία Μαρόγλα λέω, μας φέρνει και αγγουράκια από το κτήμα της στα Καλύβια.
- Άσε μας πια βρε γυναίκα. Και σταματάς ολόκληρο τον ρουν της ενδόξου ελληνικής ιστορίας, για να μας πεις για τ’ αγγούρια της θείας σου! Είναι τραγικό, δηλαδή. Απελπισία σκέτη!
Με βάζει λοιπόν, ο Γιωργής και του λέω αμέτρητες ιστοριούλες, άλλοτε της φαντασίας μου κι άλλοτε πραγματικές και γεμίζει η ψυχούλα του καινούριους Μαραθώνες και νέες Θερμοπύλες, σύγχρονους Μεγαλέξανδρους και αθάνατους Λεωνίδες. Και πάνω απ’ όλα οικογενειακή περηφάνια. Γιατί, α! όλα κι όλα, εμείς στο σόι μας, όχι ότι θέλω να το παινευτώ, αλλά από πάππου προς πάππου είμαστε...
- Κουραμπιέδες!
Άντε πάλι η παρεμβολή από την κουζίνα.
- Τι ξεστόμισες αυτή τη φορά γυναίκα;
- Λέω, λίγους κουραμπιέδες θα σας κάνω, που αρέσουν πολύ και της θείας.
Α, έτσι! Είπα κι εγώ...
- Λοιπόν μπαμπά; Λέγε, λέγε, έλα, λέγε...
- Κατάπινε για να σου λέω… Κι όρεξη νάχω να λέω.
Και καμάρι ο Γιωργής για τον παππού που πολέμησε τον εχθρό και ταρατατζούμ και παραπαμ-πάμ παρελαύνει γύρω-γύρω απ’ την τραπεζαρία, ζωσμένος το πλαστικό ξίφος του και το κοκάλινο πιστόλι του ανά χείρας, «περνάει ο στρατός της Ελλάδος φρουρός» και τέτοια ωραία.
Κι η ανδρεία περνάει ως ιερή παράδοση απ’ τον παππού στον εγγονό!
- Μπαμπά εσύ πολέμησες ποτέ;
- Όχι!
- Γιατί;
- Δεν έτυχε, παιδί μου.
- Γιατί δεν έτυχε;
- Μα, δεν έγινε κανένας πόλεμος τα τελευταία χρόνια να πάρω μέρος…
- Εμένα μ’ αρέσει ο πόλεμος.
- Ένας πόλεμος δεν είναι καλό πράγμα, Γιωργή παιδί μου!
- Εγώ θέλω να γίνει πόλεμος και να πάω και μπαμ-μπουμ, τζαν-τζουν, γκαν-γκαν, τζτζτζ να τους σκοτώσω όλους.
- Ορίστε! Τέτοια του μαθαίνεις του παιδιού και να τώρα, θα μου γίνει πολεμοχαρές! επεμβαίνουν οι ειρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ που έχουν καταφθάσει από την κουζίνα. Η γυναίκα μου, δηλαδή.
- Και τι θέλεις να του λέω του παιδιού ανήμερα 28η Οκτωβρίου; Ιστορίες με την Μπάρμπι; Αγόρι είναι. Θα μεγαλώσει. Θα γίνει άντρας.
- Ε, και λοιπόν;
- Πρέπει να συνεχίσει τη δόξα των προγόνων του!
- Σιγά τα ωά.
- Εξάλλου...
- Εξάλλου, τι;
- Να! Ο άντρας είναι γεννημένος για έρωτα και για πόλεμο!
- Δεν το σχολιάζω...
- Γιατί;
- Γιατί αν το σχολιάσω, πόλεμο μπορεί να δω, αλλά από το άλλο όμως… άσε!
Ε, τώρα τι της λες!
Το παιδί πρέπει να διδάσκεται τις πολεμικές αρετές της ενδόξου φυλής μας. και πολύ περισσότερο της ίδιας της οικογένειας του που γέννησε πολέμαρχους, οπλαρχηγούς, καπεταναίους, στρατηλάτες, ήρωες. Γιατί, αύριο μεθαύριο, κανείς δεν ξέρει ποτέ, η πατρίς θα απαιτήσει να ξαναζωντανέψουνε τα ’21 και τα ’40, τα Αργυρόκαστρα και τα Δερβενάκια! Και τότε ο Γιωργής, άντρας ίσαμε κει πάνω, λεβέντης καμαρωτός, θα πρέπει να γράψει νέες σελίδες δόξας όπως ο παππούς και οι προπαππούδες του.
- Και γιατί να μη γράψει νέες σελίδες λούφας όπως ο ένδοξος πατήρ του δηλαδή;
Άκου γυναικεία λογική.
Ε, τώρα εγώ, τι να κάνω, που δεν έγινε πόλεμος στα χρόνια τα δικά μου; Να πιάσω να κηρύξω έναν εκεί πέρα, μόνος μου, να ζωστώ και μια κουμπούρα από το γιουσουρούμ, να πάρω κι όλα τα τραπεζομάχαιρα από το σερβίτσιο το καλό, που κόβουν και να ξαμολυθώ καβαλαρία, μόνος μου, να λευτερώσω την Πόλη και την Αγιά Σοφιά; Θα με μπαγλαρώσουν δυο τετράγωνα παρακάτω και θα μ’ αμπαλάρουν στο ζουρλομανδύα. Γίνονται αυτά τα πράματα;
Δε λέω ότι το θέλω. Μα το Θεό. Ποτέ να μη γίνει κανένας πόλεμος ξανά. Τους πολέμους τους θέλουν μόνο οι τρελοί και οι μεγιστάνες. Αλλά έτσι και πει να γίνει, τι θα κάνουμε; Θα πάνε όλοι στον πόλεμο κι ο γιός ο δικός μου θα κάτσει στο σπίτι, να πλέκει τη φανέλα του φαντάρου σε πλέξη «σταυρωτό διπλοβελονιά»; Θάρθει ο λεβέντης μου να του δώσω την ευχή μου!
- Καλό βόλι ωρέ! Όπως θάλεγε κι γέρος του Μωριά!
- Αλλά μάσα και συ και κατάπινε καμιά μπουκιά ρε Γιωργή!
- Και μετά μπαμπά;
- Μετά... τι μετά; Α ναι! Άσε τι έγινε μετά. Που λες, μετά...

***

Κάντε click για τη Β' ΠΡΑΞΗ...