«Παντού υπάρχει ένας μύθος...»

«Και Θεός να γεννηθείς, δε γίνεται αλλιώς. Από μωρό θα ξεκινήσεις. Ένα ζαρωμένο μωρό, που θα βγει στον κόσμο γεμάτο πανάδες και κοκκινίλες, θα ξεφωνίζει σαν καραμουζάκι μέχρι που την πρώτη στιγμή να τρομάζει κι η ίδια του η μάνα. «Εγώ τον γέννησα τούτο το Ζερζεβούλη;»
Μόνο ο μπαμπάς καμαρώνει στους καφενέδες και λέει: «Να δείτε, ρε παιδιά, έναν αγόραρο, τέσσερα κιλά το άτιμο!» Γιατί το παν δεν είναι να κάνεις παιδί. Είναι να το βγάλεις κι αγόρι. Αμέ; Έτσι μας έμαθε η Γραφή. «Ο αποκτών υιόν μηδέποτε αποθνήσκει». Τις κοπέλες; Τις έχουνε σε δεύτερη μοίρα. Κει πέρα στην Ασία ήτανε μπελάς και εμπόρευμα. Σε μας μονάχα μπελάς… «Ο υιός ο συνεχίζων την γενεάν...» Τρίχες. Κι άμα δεν κάνουμε κορίτσια με ποιους θα συνεχιστεί η γενεά; Μόνοι μας θα τα γεννάμε;...
[...]
Γεννιέται λοιπόν το παιδί, έστω και Θεός, τα φτιάνει απάνω του, βρομίζεται, ξερνάει, σιχασές πράματα. Κι αν είναι το παιδί κανενός μεροκαματιάρη, κανένας δεν του δίνει σημασία, «πφ! χαρά στο κουτάβι». Αν είναι όμως κάνα γαλαζοαίματο, χαλάει ο κόσμος. «Ο πρίγκηψ Ευγένιος Βονιφάτιος, Ριχάρδος, Φραγκίσκος, Αύγουστος, Μαρία, Εγεράρδος Φον Καθοίκεν», μέχρι που του κοτσάρουνε και παράσημο γιατί μας έκανε τη μεγάλην εύνοια να γεννηθεί... Άσχετο αν ο Φον Τέτοιος βγαίνει ένας σκατέας που δεν αξίζει δεκάρα και, περιπλανάται στον κόσμο «άχθος» με όλα του τα ονόματα και, από την άλλη μεριά, το παιδί του μεροκαματιάρη μπορεί να λέγεται Νεύτωνας, Φρόυντ, Πασκάλ, Παστέρ, Αϊνστάιν... Να γεννηθείς είν’ εύκολο να γίνεις είναι μια δυσκολία...
Με τον Δία τα πράματα ήτανε κομμάτι διαφορετικά. Αν και Θεός, ο «μέγιστος», δεν πέσανε κεραυνοί εορταστικοί και δεν ανοίχτηκε βιβλίο συγχαρητηρίων στ’ ανάκτορα του Ολύμπου. Διότι το παιδί γεννήθηκε μυστικά.
[...] ο μπαμπάς Κρόνος (Χρόνος) τα ‘τρωγε τα παιδιά κι η μαμά του Ρέα πήγε στην Κρήτη και γέννησε μυστικά τον πιτσιρίκο… Σήμερα είναι κοπέλες που πάνε το πρωί στον γυναικολόγο για μια «κρυφούλα επέμβαση» και το βράδυ πάνε στο κλαμπ και χορεύουνε... Κι εφόσον οι κοινές κοπέλες κάνουνε τέτοια, δεν ήτανε δύσκολο και στη Ρέα να τα μπουρμπουδιάσει τα πράματα. Ξεπέταξε τον Μπέμπη, και το εσπέρας γύρισε στον άντρα της.
– Γεννήσατε;
– Βεβαίως.
– Το μωρό. Πεινάω.
Του ‘δωσε την πέτρα τυλιγμένη, την κατάπιε ο Κρόνος κι ησύχασε.[...]
Μόλις γεννήθηκε ο Ζεύς, να ΄σου και κατεβήκανε κάτι Νύμφες από το βουνό. Τη Δίκτη της Κρήτης.
[...]
– Να το φροντίσουμε εμείς, μια και σεις πάτε στον κύριο σας;
– Θα με υποχρεώσετε.
[...] Νύμφες και βασιλοπούλες το παραλάβανε και το φροντίσανε το παιδί. Θεός από δω, βασιλιάς από κει, είχε πολλές γκουβερνάντες. Τι; Οικονομίες θα κάνουμε;... Οικονομίες γίνονται άμα και είναι να τα πληρώσεις από την τσέπη σου. Άμα τα πληρώνει ο καλός λαός των πιστών σου, βάρα του στο δοξαπατρί...
Κείνη την εποχή δεν είχανε ανακαλυφθεί ακόμα οι παιδικές τροφές που παίρνουν το καλαμπόκι και το κάνουν αλεύρι και το διαφημίζουν άνθος Τάδε ή Δείνα... Τα παιδιά τρώγανε γάλα κι οι Θεοί των Ελλήνων ήτανε κι αυτοί πλάι στις ανθρώπινες αδυναμίες και στην ανθρώπινη ανάγκη (αυτό άλλωστε ήταν και το Μεγαλείο τους.) Στην Αίγυπτο, ο Όσιρις έδινε να φάει ο κόσμος. Στην Ελλάδα, ο κόσμος έδινε να φάει ο Θεός...
[...]
Ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν στο πεινασμένο θεόπουλο. [...] Το σύνθημα ρίχτηκε από τις Νύμφες...
«Γάλα για τον Μπέμπη».
Ήτανε μια κατσίκα που τη λέγανε Αμάλθεια... Κόρη του Ήλιου και τρομερή να τη βλέπεις. Χειρότερη από κάτι κατσίκες που πάνε στα καλλιστεία να γίνουνε «μις». Τόσο φριχτό ήτανε τούτο το ζώο, που μήτε οι Τιτάνες δεν μπορούσανε να το βλέπουνε. Πήγανε στη Γη και την παρακαλέσανε:
– Αμάν, κρύφ’ τηνε, μας θυμίζει την πεθερά μας.
Κι η Γαία την έκρυψε μέσα σε μια σπηλιά, στην Κρήτη. Όμως το γάλα της ήτανε πρώτης τάξεως κι η κατσίκα μ’ όλη της την ασκήμια στοργική... (Όσο φριχτή κι αν είναι η μάνα που σε βυζαίνει, η στοργή δεν της απολείπει.) Βύζαξε τον δράκο και τον μεγάλωσε.
Η Αμάλθεια είναι αληθινά ένα σύμβολο. Να μερικά από τα αγαθά της:
Πρώτα το κέρας της. Το κέρατό της. Μια μέρα το ΄σπασε απάνω σ’ ένα δέντρο και οι κόρες του Μέλισσου το πήρανε και το τυλίξανε σε φύλλα και το πήγανε στο παιδί. Ο Θεός τούς το χάρισε και το ‘κανε μαγικό. Άμα έλεγες μια ευχή, ότι κάτι επιθυμείς, το κέρατο γέμιζε με κείνο που ζήταγες και σ’ το έδινε αμέσως.
Ήτανε, να πούμε, ο μισθός που έδωσε ο Ζευς στις γκουβερνάντες του. Το περίφημο «κέρας της Αμαλθείας».
Μετά, το τομάρι της. Όταν ψόφησε η αιξ, το πήρε ο Ζευς και το έριξε επάνω του. Άμα το φόραγε, τίποτα δεν τον πέρναγε. Είναι η περίφημη «αιγίς» –η προστασία– [...]
Αργότερα που ήρθε στα πράματα ο Ζευς, ευγνωμοσύνης ένεκεν, τοποθέτησε την Αμάλθεια και το κέρας στον ουρανό και τα ‘κανε αστερισμούς. Γιατί και τους Θεούς ακόμα όσοι τους δίνουνε και τρώνε, τους κολακεύουνε και μπαίνουνε εκ δεξιών και δεν τραβάνε των παθών τους τον τάραχο, ως ημείς οι γελοίοι, που γκρινιάζουμε έτσι και φάνε λιγάκι παραπάνω από τον ιδρώτα μας...»

(Το κείμενο είναι, μικρό, απόσπασμα από την Ελληνική Μυθολογία του Νίκου Τσιφόρου.)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

Με τούτη την ανάρτηση
που άσχετη, ίσως, μοιάζει
στον ΣΚΡΟΥΤΖ
ανταποκρίνομαι για να
μη μου... «γκρινιάζει»!

Μα θα μου πείτε: «Άσματα
σου ζήτησε ο JKOK,
τι έγινε ο οίστρος σου;
Δεν έχει άλλα; Γιοκ;
Για λύσε μας, λοιπόν,
τέρας την απορία...
έχεις να καταθέσεις
τραγούδια με "ιστορία";»

Θα σας τη λύσω πάραυτα
με το «Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ»,
που λέει πως «δένονται» οι ζωές
μέσα απ' τα παρα-μύθια!

Το διάλεξα και, σ’ όλους σας,
μ’ αγάπη το χαρίζω
γιατί τη σχέση* μου, με σας,
σ’ αυτό αναγνωρίζω!

*[Προσωπικό μου στοίχημα,
με την τεχνολογία,
ήτανε αρχικά...
μα κέρδισα σε γνώσεις,
όσο και σε αισθήματα,
πιότερο τελικά!]

Στην Φοίβη
το ανάρτησα...
κάντε της ένα click!
Ανάρτηση στο Κέρας,
γίνεται δίχως link?

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:

ΣΚΡΟΥΤΖΑΚΟ ΜΟΥ Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙ
ΚΙ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΣ
ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΑ... ΛΙΓΑΚΙ?!

ΜΊΑ ΑΚΟΜΑ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
ΚΡΑΤΑΩ ΣΤΟ "ΣΥΡΤΑΡΙ"
ΠΟΥ, ΕΝ ΕΥΘΕΤΩ ΧΡΟΝΩ,
ΑΠΟΚΡΙΣΗ ΘΑ ΠΑΡΕΙ!!

ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ
ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΚΑΙ ΛΕΩ, ΧΑΡΤΟΦΥΛΑΚΙΟ
ΦΡΕΣΚΟ, ΝΑ ΠΑΡΑΛΑΒΩ...
ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ(?) ΤΙΣ ΒΟΥΛΕΣ!!!