www.fotosearch.gr«Η ζωή χωρίζεται σε τρεις φάσεις:
επανάσταση, περισυλλογή, τηλεόραση.
Ξεκινάς να αλλάξεις τον κόσμο
& καταλήγεις να... αλλάζεις κανάλια!» (click it)
"AΡΚΑΣ"
...Ή ΝΑ ΜΗ ΔΕΙ? (click it)
Παρασκευή
ΝΑ ΔΕΙ ΚΑΝΕΙΘ...
www.fotosearch.gr«Η ζωή χωρίζεται σε τρεις φάσεις:
επανάσταση, περισυλλογή, τηλεόραση.
Ξεκινάς να αλλάξεις τον κόσμο
& καταλήγεις να... αλλάζεις κανάλια!» (click it)
"AΡΚΑΣ"
...Ή ΝΑ ΜΗ ΔΕΙ? (click it)
Σάββατο
Good morning Mr. Gallup!
Ο Γεώργιος Οράτιος Γκάλοπ (George Horace Gallup) γεννήθηκε στις 18 Νοεμβρίου του 1901, στο Τζέφερσον της Αϊόβα. (Πέθανε στις 27 Ιουλίου του 1984.)
O πατέρας του, πολύτεκνος κτηματομεσίτης, τον προέτρεψε να σπουδάσει δημοσιογραφία.
Τα οικονομικά προβλήματα της οικογένειας τον υποχρέωσαν να εργάζεται παράλληλα με τις σπουδές του στο πολιτειακό πανεπιστήμιο. Παρά τις δυσκολίες όμως κατάφερε να ξεχωρίσει και κέρδισε την αγάπη των καθηγητών του οι οποίοι, με το πέρας των σπουδών του, ήθελαν να τον κρατήσουν κοντά τους. (Το μεταπτυχιακό του στην ψυχολογία & το διδακτορικό του στη δημοσιογραφία ολοκληρώθηκαν με τη συμπαράστασή τους.)
Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του και για μια πενταετία περίπου, όλα έδειχναν ότι θα σταδιοδρομούσε στην πανεπιστημιακή διδασκαλία. Πολύ γρήγορα, όμως, η φήμη του ξέφυγε από τον ακαδημαϊκό χώρο. Το δυνατό του σημείο ήταν η σχέση δημοσιογραφίας και μάρκετινγκ και η πρόταση της διαφημιστικής εταιρίας Γιάνγκ &
Ρούμπικαμ, να αναλάβει επικεφαλής του τομέα μάρκετινγκ, έμελλε να δώσει νέα ώθηση στην καριέρα του.
Σε ηλικία 31 ετών, παντρεμένος και πατέρας δύο αγοριών, μετακομίζει στη Νέα Υόρκη αναλαμβάνοντας μία από τις σημαντικότερες θέσεις στο χώρο της αμερικάνικης διαφήμισης, χωρίς όμως να αφήσει τη διδασκαλία αφού εντάχθηκε στο δυναμικό της φημισμένης δημοσιογραφικής σχολής του πανεπιστημίου Κολούμπια.
Εκτός από τη διορατικότητά και την ευφυΐα του, ο συνδυασμός της ταυτότητας του ακαδημαϊκού με αυτήν του διαφημιστή έκανε τον Τζορτζ Γκάλοπ πρωτοπόρο για την εποχή του, καθώς επρόκειτο για δύο τομείς που στο μέλλον θα αποτελούσαν ισοδύναμους διαμορφωτές της κοινής γνώμης και ο ίδιος ήταν πολύ καλός γνώστης και των δύο.
Η ιδέα του, να χρησιμοποιήσει τις τηλεφωνικές συνεντεύξεις, εφαρμόστηκε για πρώτη φορά, προκειμένου να εντοπιστούν οι εφημερίδες και οι ραδιοσταθμοί που προτιμά το κοινό, ώστε οι πελάτες της διαφημιστικής εταιρίας να έχουν την καλύτερη δυνατή εξυπηρέτηση. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να οδηγηθεί η Γιάνγκ & Ρούμπικαμ στην κορυφή.
Με τη μέθοδο των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, το 1936, διενήργησε και την πρώτη πολιτική δημοσκόπηση στην ιστορία προβλέποντας, με την επεξεργασία 5.000 συνεντεύξεων, τη νίκη του Φραγκλίνου Ρούσβελτ στις προεδρικές εκλογές. Ο Ρούσβελτ δεν ήταν το «φαβορί» για τον Τύπο και η επιβεβαίωση της πρόβλεψης του Γκάλοπ προσέλκυσε μεγάλο ενδιαφέρον αλλάζοντας πλέον τον ρου της ιστορίας για τις πολιτικές εκστρατείες των κομμάτων και των υποψηφίων. Ακολούθησαν δύο ακόμα εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες η πρόβλεψη του νικητή, από τον Γκάλοπ, ήταν επιτυχείς με αποτέλεσμα να η μέθοδος του να μοιάζει αδιαμφισβήτητη.
Το 1948 νοιώθει έτοιμος να δημιουργήσει τη δική του εταιρία στην οποία και δίνει το όνομα του. Ήταν χρονιά εκλογών και οι μετρήσεις του Ινστιτούτου Κοινής Γνώμης Γκάλοπ προέβλεπαν ότι ο Τόμας Ντιούι θα αναλάμβανε την προεδρία, με ξεκάθαρη νίκη επί του Χάρι Τρούμαν.
Οι προβλέψεις όμως δεν επιβεβαιώθηκαν, αυτή τη φορά, με αποτέλεσμα η πίστη της κοινής γνώμης στις δημοσκοπήσεις, που μέχρι τότε τις θεωρούσε αλάθητες, να ταλαντευτεί. Ο Γκάλοπ προβληματίστηκε αλλά γρήγορα βρήκε την αιτία της αποτυχίας. Θεωρώντας ότι ο Ντιούι είχε τη νίκη στο τσεπάκι, δεν έλαβε υπόψη του, το μεγάλο αριθμό των αναποφάσιστων και δεν έκανε καμία δημοσκόπηση τις δύο τελευταίες εβδομάδες πριν από την εκλογική αναμέτρηση.
Αυτό όμως δεν ήταν το μόνο λάθος–παράλειψη των προπολεμικών δημοσκοπήσεων. Η βασική παράλειψη τους, ήταν η παντελής απουσία από το ερωτηματολόγιο του «ΔΞ/ΔΑ». Ο ίδιος ο Γκάλοπ και πολλοί από τους δημοσκόπους της εποχής του, που ξεκίνησαν σχεδόν μαζί του, δεν είχε ποτέ περιλάβει την περίπτωση άγνοιας ή άρνησης συμμετοχής στις πιθανές απαντήσεις, μέχρι και μετά τον πόλεμο.
O πατέρας του, πολύτεκνος κτηματομεσίτης, τον προέτρεψε να σπουδάσει δημοσιογραφία.
Τα οικονομικά προβλήματα της οικογένειας τον υποχρέωσαν να εργάζεται παράλληλα με τις σπουδές του στο πολιτειακό πανεπιστήμιο. Παρά τις δυσκολίες όμως κατάφερε να ξεχωρίσει και κέρδισε την αγάπη των καθηγητών του οι οποίοι, με το πέρας των σπουδών του, ήθελαν να τον κρατήσουν κοντά τους. (Το μεταπτυχιακό του στην ψυχολογία & το διδακτορικό του στη δημοσιογραφία ολοκληρώθηκαν με τη συμπαράστασή τους.)
Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του και για μια πενταετία περίπου, όλα έδειχναν ότι θα σταδιοδρομούσε στην πανεπιστημιακή διδασκαλία. Πολύ γρήγορα, όμως, η φήμη του ξέφυγε από τον ακαδημαϊκό χώρο. Το δυνατό του σημείο ήταν η σχέση δημοσιογραφίας και μάρκετινγκ και η πρόταση της διαφημιστικής εταιρίας Γιάνγκ &
Ρούμπικαμ, να αναλάβει επικεφαλής του τομέα μάρκετινγκ, έμελλε να δώσει νέα ώθηση στην καριέρα του.Σε ηλικία 31 ετών, παντρεμένος και πατέρας δύο αγοριών, μετακομίζει στη Νέα Υόρκη αναλαμβάνοντας μία από τις σημαντικότερες θέσεις στο χώρο της αμερικάνικης διαφήμισης, χωρίς όμως να αφήσει τη διδασκαλία αφού εντάχθηκε στο δυναμικό της φημισμένης δημοσιογραφικής σχολής του πανεπιστημίου Κολούμπια.
Εκτός από τη διορατικότητά και την ευφυΐα του, ο συνδυασμός της ταυτότητας του ακαδημαϊκού με αυτήν του διαφημιστή έκανε τον Τζορτζ Γκάλοπ πρωτοπόρο για την εποχή του, καθώς επρόκειτο για δύο τομείς που στο μέλλον θα αποτελούσαν ισοδύναμους διαμορφωτές της κοινής γνώμης και ο ίδιος ήταν πολύ καλός γνώστης και των δύο.
Η ιδέα του, να χρησιμοποιήσει τις τηλεφωνικές συνεντεύξεις, εφαρμόστηκε για πρώτη φορά, προκειμένου να εντοπιστούν οι εφημερίδες και οι ραδιοσταθμοί που προτιμά το κοινό, ώστε οι πελάτες της διαφημιστικής εταιρίας να έχουν την καλύτερη δυνατή εξυπηρέτηση. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να οδηγηθεί η Γιάνγκ & Ρούμπικαμ στην κορυφή.
Με τη μέθοδο των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, το 1936, διενήργησε και την πρώτη πολιτική δημοσκόπηση στην ιστορία προβλέποντας, με την επεξεργασία 5.000 συνεντεύξεων, τη νίκη του Φραγκλίνου Ρούσβελτ στις προεδρικές εκλογές. Ο Ρούσβελτ δεν ήταν το «φαβορί» για τον Τύπο και η επιβεβαίωση της πρόβλεψης του Γκάλοπ προσέλκυσε μεγάλο ενδιαφέρον αλλάζοντας πλέον τον ρου της ιστορίας για τις πολιτικές εκστρατείες των κομμάτων και των υποψηφίων. Ακολούθησαν δύο ακόμα εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες η πρόβλεψη του νικητή, από τον Γκάλοπ, ήταν επιτυχείς με αποτέλεσμα να η μέθοδος του να μοιάζει αδιαμφισβήτητη.
Το 1948 νοιώθει έτοιμος να δημιουργήσει τη δική του εταιρία στην οποία και δίνει το όνομα του. Ήταν χρονιά εκλογών και οι μετρήσεις του Ινστιτούτου Κοινής Γνώμης Γκάλοπ προέβλεπαν ότι ο Τόμας Ντιούι θα αναλάμβανε την προεδρία, με ξεκάθαρη νίκη επί του Χάρι Τρούμαν.
Οι προβλέψεις όμως δεν επιβεβαιώθηκαν, αυτή τη φορά, με αποτέλεσμα η πίστη της κοινής γνώμης στις δημοσκοπήσεις, που μέχρι τότε τις θεωρούσε αλάθητες, να ταλαντευτεί. Ο Γκάλοπ προβληματίστηκε αλλά γρήγορα βρήκε την αιτία της αποτυχίας. Θεωρώντας ότι ο Ντιούι είχε τη νίκη στο τσεπάκι, δεν έλαβε υπόψη του, το μεγάλο αριθμό των αναποφάσιστων και δεν έκανε καμία δημοσκόπηση τις δύο τελευταίες εβδομάδες πριν από την εκλογική αναμέτρηση.
Αυτό όμως δεν ήταν το μόνο λάθος–παράλειψη των προπολεμικών δημοσκοπήσεων. Η βασική παράλειψη τους, ήταν η παντελής απουσία από το ερωτηματολόγιο του «ΔΞ/ΔΑ». Ο ίδιος ο Γκάλοπ και πολλοί από τους δημοσκόπους της εποχής του, που ξεκίνησαν σχεδόν μαζί του, δεν είχε ποτέ περιλάβει την περίπτωση άγνοιας ή άρνησης συμμετοχής στις πιθανές απαντήσεις, μέχρι και μετά τον πόλεμο.
ΠΗΓΕΣ
ΚΕΙΜΕΝΟ: www.skai.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: www.uiowa.edu
Η κάλπη κι η λύρα...!!
Με τη δημοσίευση του υπ’ αριθμόν 127/07-09-2009 Προεδρικού Διατάγματος, μπήκαμε και επίσημα (ανεπίσημα δεν βγήκαμε ποτέ...) στην προεκλογική περίοδο της 13ης εκλογικής αναμέτρησης μετά τη μεταπολίτευση.
Οι εκλογές της 4ης Οκτωβρίου θα διεξαχθούν σύμφωνα με το Ν. 3231/2004 που εισηγήθηκε ο Κώστας Σκανδαλίδης ως Υπουργός Εσωτερικών της τελευταίας κυβέρνησης Σημίτη. Ο εκλογικός αυτός νόμος δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως τον Φεβρουάριο του 2004 και ίσχυσε για πρώτη φορά στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2007, αφού σύμφωνα με το άρθρο 54 §1 του Συντάγματος ο εκλογικός νόμος «...ισχύει από τις μεθεπόμενες εκλογές, εκτός και αν προβλέπεται η ισχύς του άμεσα από τις επόμενες εκλογές με ρητή διάταξη που ψηφίζεται με την πλειοψηφία των δύο τρίτων του όλου αριθμού των βουλευτών.» Ο συγκεκριμένος, όμως, νόμος δε συγκέντρωσε τέτοια πλειοψηφία. Οι μόνοι που τον ψήφισαν ήταν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (αυτό δα έλειπε...) και ο ανεξάρτητος (όσο μπορεί ένας βουλευτής να είναι...) Στέφανος Μάνος. Η ΝΔ τον καταψήφισε ως υπέρμετρα αναλογικό(?!) ενώ το ΚΚΕ και ο Συνασπισμός τον καταψήφισαν ως μη αναλογικό.
Οι εκλογές της 4ης Οκτωβρίου θα διεξαχθούν σύμφωνα με το Ν. 3231/2004 που εισηγήθηκε ο Κώστας Σκανδαλίδης ως Υπουργός Εσωτερικών της τελευταίας κυβέρνησης Σημίτη. Ο εκλογικός αυτός νόμος δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως τον Φεβρουάριο του 2004 και ίσχυσε για πρώτη φορά στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2007, αφού σύμφωνα με το άρθρο 54 §1 του Συντάγματος ο εκλογικός νόμος «...ισχύει από τις μεθεπόμενες εκλογές, εκτός και αν προβλέπεται η ισχύς του άμεσα από τις επόμενες εκλογές με ρητή διάταξη που ψηφίζεται με την πλειοψηφία των δύο τρίτων του όλου αριθμού των βουλευτών.» Ο συγκεκριμένος, όμως, νόμος δε συγκέντρωσε τέτοια πλειοψηφία. Οι μόνοι που τον ψήφισαν ήταν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (αυτό δα έλειπε...) και ο ανεξάρτητος (όσο μπορεί ένας βουλευτής να είναι...) Στέφανος Μάνος. Η ΝΔ τον καταψήφισε ως υπέρμετρα αναλογικό(?!) ενώ το ΚΚΕ και ο Συνασπισμός τον καταψήφισαν ως μη αναλογικό.
Η κάλπη, όπως την ξέρουμε σήμερα, καθιερώθηκε στις ψηφοφορίες για την ανάδειξη των βουλευτών και των δημάρχων από το έτος 1920 αντικαθιστώντας τις τσίγκινες κάλπες και το σύστημα ψηφοφορίας με σφαιρίδια.
Στις εθνικές εκλογές του 2004 άρχισε η αντικατάσταση των ξύλινων καλπών με διαφανείς πλαστικές κάλπες, που ολοκληρώθηκε στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του 2006.
Στο νεοελληνικό κράτος η κάλπη, όπως και η μυστική ψηφοφορία, θεωρείτο είδος εισαγωγής από τη Δύση. Στην πραγματικότητα όμως οι Aρχαίοι Eλληνες τα είχαν δοκιμάσει και χρησιμοποιήσει, κατά κάποιο τρόπο, και τα δύο. Mέχρι την έλευση των Bαυαρών, ο πατροπαράδοτος τρόπος ψηφοφορίας ήταν οι συνελεύσεις των ντόπιων, όπου γινόταν προφορική και φανερή ψηφοφορία. Mαζί με τον Όθωνα ήρθε το χειρόγραφο και μετά έντυπο ψηφοδέλτιο, ανώνυμο ή με υπογραφή, και τελικά η μυστική ψηφοφορία με σφαιρίδια... (από την οποία έμεινε και η φράση «καλό βόλι»).
Στις εθνικές εκλογές του 2004 άρχισε η αντικατάσταση των ξύλινων καλπών με διαφανείς πλαστικές κάλπες, που ολοκληρώθηκε στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του 2006.
Στο νεοελληνικό κράτος η κάλπη, όπως και η μυστική ψηφοφορία, θεωρείτο είδος εισαγωγής από τη Δύση. Στην πραγματικότητα όμως οι Aρχαίοι Eλληνες τα είχαν δοκιμάσει και χρησιμοποιήσει, κατά κάποιο τρόπο, και τα δύο. Mέχρι την έλευση των Bαυαρών, ο πατροπαράδοτος τρόπος ψηφοφορίας ήταν οι συνελεύσεις των ντόπιων, όπου γινόταν προφορική και φανερή ψηφοφορία. Mαζί με τον Όθωνα ήρθε το χειρόγραφο και μετά έντυπο ψηφοδέλτιο, ανώνυμο ή με υπογραφή, και τελικά η μυστική ψηφοφορία με σφαιρίδια... (από την οποία έμεινε και η φράση «καλό βόλι»).
Το σκίτσο είναι από το "Ρωμηό" του Γ. Σουρή, 1899.
Οι πρώτες εκλογές στην Ελλάδα με το σύστημα ψηφοφορίας με σφαιρίδια έγιναν το 1864. Οι τσίγκινες κάλπες, μία για κάθε υποψήφιο, ήταν εσωτερικά χωρισμένες σε δύο μέρη τα οποία εξωτερικά διακρίνονταν από δύο χρώματα. Το δεξιό μέρος που προοριζόταν για το ΝΑΙ ήταν λευκό και το αριστερό που προοριζόταν για το ΟΧΙ ήταν μαύρο. Το ΝΑΙ και το ΟΧΙ ήταν γραμμένα με κεφαλαία γράμματα στο μέτωπο της κάλπης. Η διαδικασία σύμφωνα με την περιγραφή του ιστορικού Γρ. Δαφνή είχε ως εξής: «Tην ημέρα των εκλογών, ο ψηφοφόρος ελάμβανεν από τον προ της κάλπης ιστάμενον υπάλληλον ή από τον αντιπρόσωπον του υποψηφίου εν σφαιρίδιον. Mόλις το ελάμβανε, ύψωνε την χείρα διά να δείξη ότι ένα μόνο σφαιρίδιο εκράτει, αμέσως δε εν συνεχεία εισήγε την χείρα εις την κάλπη και εψήφιζε, ρίπτων το σφαιρίδιον είτε εις το NAI είτε εις το OXI. H ίδια διαδικασία επαναλαμβάνονταν μέχρις ότου ο ψηφοφόρος διήρχετο απ όλας τας κάλπας. O τρόπος αυτός της ψηφοφορίας, μοναδικός εις ολόκληρον τον κόσμον, παρείχεν εις τον εκλογέαν το δικαίωμα να ψηφίζη όποιον ήθελε εκ των υποψηφίων, ακόμη και όλους...».
Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε προεκλογική περίοδος και οι βουλευτές δεν έκαναν προεκλογική εκστρατεία. Η εκλογή των εκπροσώπων (βουλευτών) γινόταν με κλήρωση και ήταν τυχαία. Ως εκ τούτου ο διορισμός ημετέρων δεν περιλαμβάνονταν στα «καθήκοντα» των βουλευτών της εποχής.
Η διαδικασία της εκλογής τους, ήταν απλή. Σε μια υδρία τοποθετούνταν οι πλάκες πάνω στις οποίες ήταν χαραγμένα τα ονόματα των υποψηφίων. Σε μια άλλη υδρία έβαζαν, ισάριθμα με τις πλάκες κουκιά (από τη διαδικασία αυτή έμεινε και η φράση «μετρημένα κουκιά»). Τα κουκιά ήταν άσπρα και μαύρα. Αυτός που είχε οριστεί να κάνει την κλήρωση, τραβούσε μία πλάκα από τη μια υδρία και ένα κουκί από την άλλη. Αν το κουκί ήταν άσπρο, ο υποψήφιος εκλεγόταν και χαιρόταν! Αν το κουκί ήταν μαύρο, ο υποψήφιος τα έβαφε... ανάλογα!!
Η διαδικασία της εκλογής τους, ήταν απλή. Σε μια υδρία τοποθετούνταν οι πλάκες πάνω στις οποίες ήταν χαραγμένα τα ονόματα των υποψηφίων. Σε μια άλλη υδρία έβαζαν, ισάριθμα με τις πλάκες κουκιά (από τη διαδικασία αυτή έμεινε και η φράση «μετρημένα κουκιά»). Τα κουκιά ήταν άσπρα και μαύρα. Αυτός που είχε οριστεί να κάνει την κλήρωση, τραβούσε μία πλάκα από τη μια υδρία και ένα κουκί από την άλλη. Αν το κουκί ήταν άσπρο, ο υποψήφιος εκλεγόταν και χαιρόταν! Αν το κουκί ήταν μαύρο, ο υποψήφιος τα έβαφε... ανάλογα!!
H λύρα, ανήκει στην οικογένεια των έγχορδων μουσικών οργάνων. Σύμφωνα με τη μυθολογία, εφευρέτης της θεωρείται ο θεός Ερμής, αν και γενικά πιστευόταν ότι την κατασκεύασε πρώτος ο θεός Απόλλωνας.
Η λύρα της Ελληνικής και Ρωμαϊκής Κλασικής Αρχαιότητας συνόδευε την απαγγελία στίχων και έμοιαζε κάπως στην εμφάνιση με μικρή άρπα. Αποτελούνταν από το αντηχείο, τους δύο βραχίονες και το ζυγό. Παιζόταν με τα χέρια, με χρήση πένας, σαν κιθάρα ή σαντούρι. Ο ήχος της έμοιαζε με αυτόν της κιθάρας, αν και ήταν ξερός.
Η λύρα της Ελληνικής και Ρωμαϊκής Κλασικής Αρχαιότητας συνόδευε την απαγγελία στίχων και έμοιαζε κάπως στην εμφάνιση με μικρή άρπα. Αποτελούνταν από το αντηχείο, τους δύο βραχίονες και το ζυγό. Παιζόταν με τα χέρια, με χρήση πένας, σαν κιθάρα ή σαντούρι. Ο ήχος της έμοιαζε με αυτόν της κιθάρας, αν και ήταν ξερός.
Eυλόγως αναρωτιέστε τώρα εσείς:
«Τι σχέση έχουν η κάλπη κι η λύρα...;»
«Τι σχέση έχουν η κάλπη κι η λύρα...;»
@ Αστειολογώντας θα μπορούσα να σας πω ότι με τη δημοσίευση του υπ’ αριθμόν 127/07-09-2009 Προεδρικού Διατάγματος... «άρχισαν τα όργανα»!
@@ Σοβαρολογώντας όμως, σας λέω ότι έχουν ακριβώς την ίδια σχέση που έχουν μεταξύ τους, όλα όσα μας δείχνουν, κατά τη διάρκεια της επίσημης προεκλογικής περιόδου, με όλα όσα μας μπήχνουν, κατά τη διάρκεια της ανεπίσημης...!
@@ Σοβαρολογώντας όμως, σας λέω ότι έχουν ακριβώς την ίδια σχέση που έχουν μεταξύ τους, όλα όσα μας δείχνουν, κατά τη διάρκεια της επίσημης προεκλογικής περιόδου, με όλα όσα μας μπήχνουν, κατά τη διάρκεια της ανεπίσημης...!
ΠΗΓΕΣ
ΚΕΙΜΕΝΩΝ:
http://www.ekloges.gr
http://www.kazam.gr
http://www.imerisia.gr
http://el.wikipedia.org
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ:
Διάφοροι δικτυακοί τόποι και με την «εικαστική» παρέμβαση του τέρατος... ως συνήθως!
ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ:
Η δισκοθήκη μου και συγκεκριμένα:
1ο ΕΚΛΟΓΕΣ με τον Ορφέα Περίδη από το δίσκο "Αχ, ψυχή μου φαντασμένη".
2ο ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΚΑΚΟΙ & 4ο ΝΑ ΠΙΑΣΩ ΝΑ ΠΙΑΣΕΙΣ με τον Λάκη Λαζόπουλο από το δίσκο "10 μικροί Μήτσοι".
3ο ΦΤΑΙΩ με τον Χάρυ Κλυν από το δίσκο "Γρανίτα από τζατζίκι".
5ο Μ' ΕΝΑ ΣΚΟΠΟ ΣΤΗ ΛΥΡΑ με τον Νίκο Αλεφαντινό από το δίσκο "Σ' αυτό το δύσκολο καιρό".
Όποτε δε, μας κάνει τη χάρη το www.snapdrive.net θα μπορείτε, ακόμα και να τα ακούτε...
Κυριακή
«Παντού υπάρχει ένας μύθος...»
«Και Θεός να γεννηθείς, δε γίνεται αλλιώς. Από μωρό θα ξεκινήσεις. Ένα ζαρωμένο μωρό, που θα βγει στον κόσμο γεμάτο πανάδες και κοκκινίλες, θα ξεφωνίζει σαν καραμουζάκι μέχρι που την πρώτη στιγμή να τρομάζει κι η ίδια του η μάνα. «Εγώ τον γέννησα τούτο το Ζερζεβούλη;»
Μόνο ο μπαμπάς καμαρώνει στους καφενέδες και λέει: «Να δείτε, ρε παιδιά, έναν αγόραρο, τέσσερα κιλά το άτιμο!» Γιατί το παν δεν είναι να κάνεις παιδί. Είναι να το βγάλεις κι αγόρι. Αμέ; Έτσι μας έμαθε η Γραφή. «Ο αποκτών υιόν μηδέποτε αποθνήσκει». Τις κοπέλες; Τις έχουνε σε δεύτερη μοίρα. Κει πέρα στην Ασία ήτανε μπελάς και εμπόρευμα. Σε μας μονάχα μπελάς… «Ο υιός ο συνεχίζων την γενεάν...» Τρίχες. Κι άμα δεν κάνουμε κορίτσια με ποιους θα συνεχιστεί η γενεά; Μόνοι μας θα τα γεννάμε;...
[...]
Γεννιέται λοιπόν το παιδί, έστω και Θεός, τα φτιάνει απάνω του, βρομίζεται, ξερνάει, σιχασές πράματα. Κι αν είναι το παιδί κανενός μεροκαματιάρη, κανένας δεν του δίνει σημασία, «πφ! χαρά στο κουτάβι». Αν είναι όμως κάνα γαλαζοαίματο, χαλάει ο κόσμος. «Ο πρίγκηψ Ευγένιος Βονιφάτιος, Ριχάρδος, Φραγκίσκος, Αύγουστος, Μαρία, Εγεράρδος Φον Καθοίκεν», μέχρι που του κοτσάρουνε και παράσημο γιατί μας έκανε τη μεγάλην εύνοια να γεννηθεί... Άσχετο αν ο Φον Τέτοιος βγαίνει ένας σκατέας που δεν αξίζει δεκάρα και, περιπλανάται στον κόσμο «άχθος» με όλα του τα ονόματα και, από την άλλη μεριά, το παιδί του μεροκαματιάρη μπορεί να λέγεται Νεύτωνας, Φρόυντ, Πασκάλ, Παστέρ, Αϊνστάιν... Να γεννηθείς είν’ εύκολο να γίνεις είναι μια δυσκολία...
Με τον Δία τα πράματα ήτανε κομμάτι διαφορετικά. Αν και Θεός, ο «μέγιστος», δεν πέσανε κεραυνοί εορταστικοί και δεν ανοίχτηκε βιβλίο συγχαρητηρίων στ’ ανάκτορα του Ολύμπου. Διότι το παιδί γεννήθηκε μυστικά.
[...] ο μπαμπάς Κρόνος (Χρόνος) τα ‘τρωγε τα παιδιά κι η μαμά του Ρέα πήγε στην Κρήτη και γέννησε μυστικά τον πιτσιρίκο… Σήμερα είναι κοπέλες που πάνε το πρωί στον γυναικολόγο για μια «κρυφούλα επέμβαση» και το βράδυ πάνε στο κλαμπ και χορεύουνε... Κι εφόσον οι κοινές κοπέλες κάνουνε τέτοια, δεν ήτανε δύσκολο και στη Ρέα να τα μπουρμπουδιάσει τα πράματα. Ξεπέταξε τον Μπέμπη, και το εσπέρας γύρισε στον άντρα της.
– Γεννήσατε;
– Βεβαίως.
– Το μωρό. Πεινάω.
Του ‘δωσε την πέτρα τυλιγμένη, την κατάπιε ο Κρόνος κι ησύχασε.[...]
Μόλις γεννήθηκε ο Ζεύς, να ΄σου και κατεβήκανε κάτι Νύμφες από το βουνό. Τη Δίκτη της Κρήτης.
[...]
– Να το φροντίσουμε εμείς, μια και σεις πάτε στον κύριο σας;
– Θα με υποχρεώσετε.
[...] Νύμφες και βασιλοπούλες το παραλάβανε και το φροντίσανε το παιδί. Θεός από δω, βασιλιάς από κει, είχε πολλές γκουβερνάντες. Τι; Οικονομίες θα κάνουμε;... Οικονομίες γίνονται άμα και είναι να τα πληρώσεις από την τσέπη σου. Άμα τα πληρώνει ο καλός λαός των πιστών σου, βάρα του στο δοξαπατρί...
Κείνη την εποχή δεν είχανε ανακαλυφθεί ακόμα οι παιδικές τροφές που παίρνουν το καλαμπόκι και το κάνουν αλεύρι και το διαφημίζουν άνθος Τάδε ή Δείνα... Τα παιδιά τρώγανε γάλα κι οι Θεοί των Ελλήνων ήτανε κι αυτοί πλάι στις ανθρώπινες αδυναμίες και στην ανθρώπινη ανάγκη (αυτό άλλωστε ήταν και το Μεγαλείο τους.) Στην Αίγυπτο, ο Όσιρις έδινε να φάει ο κόσμος. Στην Ελλάδα, ο κόσμος έδινε να φάει ο Θεός...
[...]
Ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν στο πεινασμένο θεόπουλο. [...] Το σύνθημα ρίχτηκε από τις Νύμφες...
«Γάλα για τον Μπέμπη».
Ήτανε μια κατσίκα που τη λέγανε Αμάλθεια... Κόρη του Ήλιου και τρομερή να τη βλέπεις. Χειρότερη από κάτι κατσίκες που πάνε στα καλλιστεία να γίνουνε «μις». Τόσο φριχτό ήτανε τούτο το ζώο, που μήτε οι Τιτάνες δεν μπορούσανε να το βλέπουνε. Πήγανε στη Γη και την παρακαλέσανε:
– Αμάν, κρύφ’ τηνε, μας θυμίζει την πεθερά μας.
Κι η Γαία την έκρυψε μέσα σε μια σπηλιά, στην Κρήτη. Όμως το γάλα της ήτανε πρώτης τάξεως κι η κατσίκα μ’ όλη της την ασκήμια στοργική... (Όσο φριχτή κι αν είναι η μάνα που σε βυζαίνει, η στοργή δεν της απολείπει.) Βύζαξε τον δράκο και τον μεγάλωσε.
Η Αμάλθεια είναι αληθινά ένα σύμβολο. Να μερικά από τα αγαθά της:
Πρώτα το κέρας της. Το κέρατό της. Μια μέρα το ΄σπασε απάνω σ’ ένα δέντρο και οι κόρες του Μέλισσου το πήρανε και το τυλίξανε σε φύλλα και το πήγανε στο παιδί. Ο Θεός τούς το χάρισε και το ‘κανε μαγικό. Άμα έλεγες μια ευχή, ότι κάτι επιθυμείς, το κέρατο γέμιζε με κείνο που ζήταγες και σ’ το έδινε αμέσως.
Ήτανε, να πούμε, ο μισθός που έδωσε ο Ζευς στις γκουβερνάντες του. Το περίφημο «κέρας της Αμαλθείας».
Μετά, το τομάρι της. Όταν ψόφησε η αιξ, το πήρε ο Ζευς και το έριξε επάνω του. Άμα το φόραγε, τίποτα δεν τον πέρναγε. Είναι η περίφημη «αιγίς» –η προστασία– [...]
Αργότερα που ήρθε στα πράματα ο Ζευς, ευγνωμοσύνης ένεκεν, τοποθέτησε την Αμάλθεια και το κέρας στον ουρανό και τα ‘κανε αστερισμούς. Γιατί και τους Θεούς ακόμα όσοι τους δίνουνε και τρώνε, τους κολακεύουνε και μπαίνουνε εκ δεξιών και δεν τραβάνε των παθών τους τον τάραχο, ως ημείς οι γελοίοι, που γκρινιάζουμε έτσι και φάνε λιγάκι παραπάνω από τον ιδρώτα μας...»
(Το κείμενο είναι, μικρό, απόσπασμα από την Ελληνική Μυθολογία του Νίκου Τσιφόρου.)
Μόνο ο μπαμπάς καμαρώνει στους καφενέδες και λέει: «Να δείτε, ρε παιδιά, έναν αγόραρο, τέσσερα κιλά το άτιμο!» Γιατί το παν δεν είναι να κάνεις παιδί. Είναι να το βγάλεις κι αγόρι. Αμέ; Έτσι μας έμαθε η Γραφή. «Ο αποκτών υιόν μηδέποτε αποθνήσκει». Τις κοπέλες; Τις έχουνε σε δεύτερη μοίρα. Κει πέρα στην Ασία ήτανε μπελάς και εμπόρευμα. Σε μας μονάχα μπελάς… «Ο υιός ο συνεχίζων την γενεάν...» Τρίχες. Κι άμα δεν κάνουμε κορίτσια με ποιους θα συνεχιστεί η γενεά; Μόνοι μας θα τα γεννάμε;...
[...]
Γεννιέται λοιπόν το παιδί, έστω και Θεός, τα φτιάνει απάνω του, βρομίζεται, ξερνάει, σιχασές πράματα. Κι αν είναι το παιδί κανενός μεροκαματιάρη, κανένας δεν του δίνει σημασία, «πφ! χαρά στο κουτάβι». Αν είναι όμως κάνα γαλαζοαίματο, χαλάει ο κόσμος. «Ο πρίγκηψ Ευγένιος Βονιφάτιος, Ριχάρδος, Φραγκίσκος, Αύγουστος, Μαρία, Εγεράρδος Φον Καθοίκεν», μέχρι που του κοτσάρουνε και παράσημο γιατί μας έκανε τη μεγάλην εύνοια να γεννηθεί... Άσχετο αν ο Φον Τέτοιος βγαίνει ένας σκατέας που δεν αξίζει δεκάρα και, περιπλανάται στον κόσμο «άχθος» με όλα του τα ονόματα και, από την άλλη μεριά, το παιδί του μεροκαματιάρη μπορεί να λέγεται Νεύτωνας, Φρόυντ, Πασκάλ, Παστέρ, Αϊνστάιν... Να γεννηθείς είν’ εύκολο να γίνεις είναι μια δυσκολία...
Με τον Δία τα πράματα ήτανε κομμάτι διαφορετικά. Αν και Θεός, ο «μέγιστος», δεν πέσανε κεραυνοί εορταστικοί και δεν ανοίχτηκε βιβλίο συγχαρητηρίων στ’ ανάκτορα του Ολύμπου. Διότι το παιδί γεννήθηκε μυστικά.
[...] ο μπαμπάς Κρόνος (Χρόνος) τα ‘τρωγε τα παιδιά κι η μαμά του Ρέα πήγε στην Κρήτη και γέννησε μυστικά τον πιτσιρίκο… Σήμερα είναι κοπέλες που πάνε το πρωί στον γυναικολόγο για μια «κρυφούλα επέμβαση» και το βράδυ πάνε στο κλαμπ και χορεύουνε... Κι εφόσον οι κοινές κοπέλες κάνουνε τέτοια, δεν ήτανε δύσκολο και στη Ρέα να τα μπουρμπουδιάσει τα πράματα. Ξεπέταξε τον Μπέμπη, και το εσπέρας γύρισε στον άντρα της.
– Γεννήσατε;
– Βεβαίως.
– Το μωρό. Πεινάω.
Του ‘δωσε την πέτρα τυλιγμένη, την κατάπιε ο Κρόνος κι ησύχασε.[...]
Μόλις γεννήθηκε ο Ζεύς, να ΄σου και κατεβήκανε κάτι Νύμφες από το βουνό. Τη Δίκτη της Κρήτης.
[...]
– Να το φροντίσουμε εμείς, μια και σεις πάτε στον κύριο σας;
– Θα με υποχρεώσετε.
[...] Νύμφες και βασιλοπούλες το παραλάβανε και το φροντίσανε το παιδί. Θεός από δω, βασιλιάς από κει, είχε πολλές γκουβερνάντες. Τι; Οικονομίες θα κάνουμε;... Οικονομίες γίνονται άμα και είναι να τα πληρώσεις από την τσέπη σου. Άμα τα πληρώνει ο καλός λαός των πιστών σου, βάρα του στο δοξαπατρί...
Κείνη την εποχή δεν είχανε ανακαλυφθεί ακόμα οι παιδικές τροφές που παίρνουν το καλαμπόκι και το κάνουν αλεύρι και το διαφημίζουν άνθος Τάδε ή Δείνα... Τα παιδιά τρώγανε γάλα κι οι Θεοί των Ελλήνων ήτανε κι αυτοί πλάι στις ανθρώπινες αδυναμίες και στην ανθρώπινη ανάγκη (αυτό άλλωστε ήταν και το Μεγαλείο τους.) Στην Αίγυπτο, ο Όσιρις έδινε να φάει ο κόσμος. Στην Ελλάδα, ο κόσμος έδινε να φάει ο Θεός...
[...]
Ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν στο πεινασμένο θεόπουλο. [...] Το σύνθημα ρίχτηκε από τις Νύμφες...
«Γάλα για τον Μπέμπη».
Ήτανε μια κατσίκα που τη λέγανε Αμάλθεια... Κόρη του Ήλιου και τρομερή να τη βλέπεις. Χειρότερη από κάτι κατσίκες που πάνε στα καλλιστεία να γίνουνε «μις». Τόσο φριχτό ήτανε τούτο το ζώο, που μήτε οι Τιτάνες δεν μπορούσανε να το βλέπουνε. Πήγανε στη Γη και την παρακαλέσανε:
– Αμάν, κρύφ’ τηνε, μας θυμίζει την πεθερά μας.
Κι η Γαία την έκρυψε μέσα σε μια σπηλιά, στην Κρήτη. Όμως το γάλα της ήτανε πρώτης τάξεως κι η κατσίκα μ’ όλη της την ασκήμια στοργική... (Όσο φριχτή κι αν είναι η μάνα που σε βυζαίνει, η στοργή δεν της απολείπει.) Βύζαξε τον δράκο και τον μεγάλωσε.
Η Αμάλθεια είναι αληθινά ένα σύμβολο. Να μερικά από τα αγαθά της:
Πρώτα το κέρας της. Το κέρατό της. Μια μέρα το ΄σπασε απάνω σ’ ένα δέντρο και οι κόρες του Μέλισσου το πήρανε και το τυλίξανε σε φύλλα και το πήγανε στο παιδί. Ο Θεός τούς το χάρισε και το ‘κανε μαγικό. Άμα έλεγες μια ευχή, ότι κάτι επιθυμείς, το κέρατο γέμιζε με κείνο που ζήταγες και σ’ το έδινε αμέσως.
Ήτανε, να πούμε, ο μισθός που έδωσε ο Ζευς στις γκουβερνάντες του. Το περίφημο «κέρας της Αμαλθείας».
Μετά, το τομάρι της. Όταν ψόφησε η αιξ, το πήρε ο Ζευς και το έριξε επάνω του. Άμα το φόραγε, τίποτα δεν τον πέρναγε. Είναι η περίφημη «αιγίς» –η προστασία– [...]
Αργότερα που ήρθε στα πράματα ο Ζευς, ευγνωμοσύνης ένεκεν, τοποθέτησε την Αμάλθεια και το κέρας στον ουρανό και τα ‘κανε αστερισμούς. Γιατί και τους Θεούς ακόμα όσοι τους δίνουνε και τρώνε, τους κολακεύουνε και μπαίνουνε εκ δεξιών και δεν τραβάνε των παθών τους τον τάραχο, ως ημείς οι γελοίοι, που γκρινιάζουμε έτσι και φάνε λιγάκι παραπάνω από τον ιδρώτα μας...»
(Το κείμενο είναι, μικρό, απόσπασμα από την Ελληνική Μυθολογία του Νίκου Τσιφόρου.)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Με τούτη την ανάρτηση
που άσχετη, ίσως, μοιάζει
στον ΣΚΡΟΥΤΖ
ανταποκρίνομαι για να
μη μου... «γκρινιάζει»!
Μα θα μου πείτε: «Άσματα
σου ζήτησε ο JKOK,
τι έγινε ο οίστρος σου;
Δεν έχει άλλα; Γιοκ;
Για λύσε μας, λοιπόν,
τέρας την απορία...
έχεις να καταθέσεις
τραγούδια με "ιστορία";»
Θα σας τη λύσω πάραυτα
με το «Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ»,
που λέει πως «δένονται» οι ζωές
μέσα απ' τα παρα-μύθια!
Το διάλεξα και, σ’ όλους σας,
μ’ αγάπη το χαρίζω
γιατί τη σχέση* μου, με σας,
σ’ αυτό αναγνωρίζω!
*[Προσωπικό μου στοίχημα,
με την τεχνολογία,
ήτανε αρχικά...
μα κέρδισα σε γνώσεις,
όσο και σε αισθήματα,
πιότερο τελικά!]
Στην Φοίβη
το ανάρτησα...
κάντε της ένα click!
Ανάρτηση στο Κέρας,
γίνεται δίχως link?
που άσχετη, ίσως, μοιάζει
στον ΣΚΡΟΥΤΖ
ανταποκρίνομαι για να
μη μου... «γκρινιάζει»!
Μα θα μου πείτε: «Άσματα
σου ζήτησε ο JKOK,
τι έγινε ο οίστρος σου;
Δεν έχει άλλα; Γιοκ;
Για λύσε μας, λοιπόν,
τέρας την απορία...
έχεις να καταθέσεις
τραγούδια με "ιστορία";»
Θα σας τη λύσω πάραυτα
με το «Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ»,
που λέει πως «δένονται» οι ζωές
μέσα απ' τα παρα-μύθια!
Το διάλεξα και, σ’ όλους σας,
μ’ αγάπη το χαρίζω
γιατί τη σχέση* μου, με σας,
σ’ αυτό αναγνωρίζω!
*[Προσωπικό μου στοίχημα,
με την τεχνολογία,
ήτανε αρχικά...
μα κέρδισα σε γνώσεις,
όσο και σε αισθήματα,
πιότερο τελικά!]
Στην Φοίβη
το ανάρτησα...
κάντε της ένα click!
Ανάρτηση στο Κέρας,
γίνεται δίχως link?
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:
ΣΚΡΟΥΤΖΑΚΟ ΜΟΥ Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙ
ΚΙ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΣ
ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΑ... ΛΙΓΑΚΙ?!
ΜΊΑ ΑΚΟΜΑ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
ΚΡΑΤΑΩ ΣΤΟ "ΣΥΡΤΑΡΙ"
ΠΟΥ, ΕΝ ΕΥΘΕΤΩ ΧΡΟΝΩ,
ΑΠΟΚΡΙΣΗ ΘΑ ΠΑΡΕΙ!!
ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ
ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΚΑΙ ΛΕΩ, ΧΑΡΤΟΦΥΛΑΚΙΟ
ΦΡΕΣΚΟ, ΝΑ ΠΑΡΑΛΑΒΩ...
ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ(?) ΤΙΣ ΒΟΥΛΕΣ!!!
ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙ
ΚΙ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΣ
ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΑ... ΛΙΓΑΚΙ?!
ΜΊΑ ΑΚΟΜΑ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
ΚΡΑΤΑΩ ΣΤΟ "ΣΥΡΤΑΡΙ"
ΠΟΥ, ΕΝ ΕΥΘΕΤΩ ΧΡΟΝΩ,
ΑΠΟΚΡΙΣΗ ΘΑ ΠΑΡΕΙ!!
ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ
ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΚΑΙ ΛΕΩ, ΧΑΡΤΟΦΥΛΑΚΙΟ
ΦΡΕΣΚΟ, ΝΑ ΠΑΡΑΛΑΒΩ...
ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ(?) ΤΙΣ ΒΟΥΛΕΣ!!!
Πέμπτη
Τρίτη
Άκρως Ε(χ)ορταστικόν!
Στης καρδιάς μου το πρώτο σεργιάνιεμπριμέ είχα βάλει φουστάνι
και σε βλέπω στην πρώτη γωνία
να μου ρίχνεις σαΐτες ματιές.
Της μαμάς μου ο γιoς ο ωραίος
από έξι παιδιά τελευταίος
είχα βγει στης αγάπης την πιάτσα
για να κάψω μωρό μου καρδιές.
Κι από τότε στρείδι μύδι
βάλαμε και δαχτυλίδι
κι όλοι λένε στην παρέα:
«Ο ωραίος κι η ωραία».
Κι από τότε χείλια, χείλια
σ' αγαπώ κι είμαι στην τσίλια
κι όλοι λένε στην παρέα:
«Ο ωραίος κι η ωραία».
Μ' ένα βλέμμα κουστούμι σου ράβω
σα λαμπάδα σε τάμα ανάβω
και σου στέλνω το σήμα μωρό μου
πως για σένα επί τόπου σκορπώ.
Βάζω ένα λουλούδι στο πέτο
και χαμόγελο σκέτο κουφέτο
αχ μια φούντωση έχω στα στήθια
και μετράω σφυγμούς εκατό.
Κι από τότε στρείδι μύδι
βάλαμε και δαχτυλίδι
κι όλοι λένε στην παρέα:
«Ο ωραίος κι η ωραία».
Κι από τότε χείλια, χείλια
σ' αγαπώ κι είμαι στην τσίλια
κι όλοι λένε στην παρέα:
«Ο ωραίος κι η ωραία»!!
**********************
Άκρως Εορταστικόν
τσ' Αμάλθειας το Κέρας...
γιορτάζουν, βλέπετε, ομού
πεντάμορφος
&
τέρας!!
Γι αυτό αφού «χορτάσετε»*
με σκετς και τραγουδάκια,
περάστε για ένα κέραςμα...
«φτιάχνουνε» μεζεδάκια?
Ποτά και αναψυκτικά
«προσφέρουν» αφειδώς
κι αν δεν τους «μειδιάσετε»...
δική σας η αιδώς!
* CLICK στις, μεγάλου μεγέθους,
έγχρωμες λέξεις & φράσεις.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
