«Εκτός τόπου & Χρόνου...»

Ο τέταρτος μήνας του Αττικού ημερολογίου ήταν ο Οκτώβριος και ονομαζόταν Πυανεψίων από την εορτή προς τιμήν του Απόλλωνα, τα ιερά Πυανέψια.
Ο Οκτώβριος του 2008 ήταν για μένα ο δυσκολότερος μήνας ενός, από πολλές απόψεις, δύσκολου χρόνου. Αυτόν ακριβώς το μήνα δέχτηκα τις περισσότερες προσκλήσεις, τέσσερις (4) παρακαλώ, για συμμετοχή σε μπλογκοπαίγνια. Αλλά που καιρός και διάθεση...! Παρ’ όλα αυτά υποσχέθηκα να ανταποκριθώ και δεν μ’ αρέσει να αθετώ τις υποσχέσεις μου.

Η πρώτη πρόσκληση είναι από τον Άλλο ρε...!
Με βάση τους κανόνες του παιχνιδιού, πρέπει να αναρτήσω ένα κείμενο, βίντεο, στίχο ή τραγούδι που μου προκαλεί συγκίνηση, χωρίς απαραίτητα να εξηγήσω το λόγο.

Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να με χαρακτηρίσει ευσυγκίνητο άτομο, υπάρχει όμως ένα «κείμενο» το οποίο διαβάζω άπαξ ετησίως και μου προκαλεί την ίδια, μέχρι δακρύων, συγκίνηση κάθε φορά. Πρόκειται για το παραμύθι του Hans Christian Andersen «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα».
Ευτυχώς δηλαδή που οι κανόνες δεν επιβάλλουν να εξηγήσω το λόγο. Διότι πώς να εξηγήσω ότι, ακόμα και σ' αυτήν την ηλικία, κάθε χρόνο, παραμονές Πρωτοχρονιάς, διαβάζω το παραμύθι «μου» και... δακρύζω?

Οι άλλες τρεις προσκλήσεις είναι από την Artanis η οποία, χαράς το κουράγιο της εδώ που τα λέμε, αν και ευρισκόμενη «υπ’ ατμόν» δεν έχανε ευκαιρία για μπλογκοπαίγνιο.

Στην πρώτη πρόσκληση, οι κανόνες ζητούν να καλέσεις με τη σκέψη σου ένα φιλόσοφο, ένα μέντιουμ, ένα παιδί, έναν παλιό έρωτα και τον καθρέφτη σου και να τους απευθύνεις από ένα ερώτημα. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

ΦΙΛΟΣΟΦΕ που έζησες μέσα σ’ ένα πιθάρι,
υφίσταται ο άνθρωπος που έψαχνες με φανάρι?

«Κοινή γαρ η τύχη, αγαπητό ΜΕΝΤΙΟΥΜ...
και το μέλλον? Αόρατο!»

Ποιον κόσμο να σου χαρίσω ΠΑΙΔΙ μου?

ΕΡΩΤΑ μου ΠΑΛΙΕ,
τι να λέμε τώρα...? Καλή Άνοιξη!

ΚΑΘΡΕΦΤΗ, καθρεφτάκι μου
«είμαστε ακόμα ζωντανοί...»?!

Σύμφωνα με τη δεύτερη πρόσκληση, αναφέρεις ένα ποίημα, ένα ρητό κι έναν πίνακα που, με κάποιο τρόπο, σημάδεψαν τη ζωή σου. Ευπειθώς αναφέρω:

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις
την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε, τουλάχιστον
όσο μπορείς, μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντας την,
γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντας την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινή ανοησία,
ώσπου να γίνει σα μία ξένη φορτική.»
(Κωνσταντίνος Καβάφης)

ΤΟ ΡΗΤΟ
«Έν οίδα ότι ουδέν οίδα!» (Σωκράτης)

Ο «ΠΙΝΑΚΑΣ»
Με σημάδεψε... δεν το λες.
Μου 'βγαλε την πίστη... ΤΟ ΛΕΣ!

ΣΗΜ.: Το ποίημα και το ρητό είναι αναρτημένα στον πίνακα ανακοινώσεων του γραφείου μου.

Οι κανόνες στην τρίτη πρόσκληση της Artanis, θέλουν να γράψω στο blog μου 7 αλήθειες, κοινές ή περίεργες, για μένα.

Μέχρι σήμερα και με εξαίρεση ένα ψέμα στο πλαίσιο σχετικού παιχνιδιού, γράφω πάντα και μόνον αλήθειες για μένα, στο blog μου. Αλήθειες κοινές αν και «περίεργα», κάποιες φορές, διατυπωμένες.
Αυτή είναι η μία από τις 7. Τις άλλες έξι αλήθειες θα τις βρείτε(?) σκόρπιες... στα παραπάνω.

Άλλε φίλε μου, Artanis καλή μου
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Υ.Γ.: Kάντε click στα γαλάζια μου γράμματα. Mη λέμε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια... μεγάλα παιδιά είστε πια!
Άντε, γιατί πολύ σοβαρό ύφος έχει τούτη η ανάρτηση και θα μου αφαιρέσουν την «άδεια» του ΑΣΤΕΙΟΛΟΓΙΟΥ... :Ρ

Ω, γλυκύ μου Έαρ!

Τα καινούρια χελιδόνια μου το είπαν
πώς την Άνοιξη(click it) θα ‘ρθεις,
τα καινούρια χελιδόνια ήρθαν πιο νωρίς
γι αυτό εσύ αργείς!

Μιαν Άνοιξη θα ‘ρθεις
κι αν τόσα χρόνια φύγαν,
θα ζήσουμε μαζί ως το φθινόπωρο!

Την Άνοιξη θα ‘ρθεις
σαν χελιδόνια(click it) να με βρεις...
γιατί αργείς, γιατί αργείς
είμαι μόνη μου!



Τα καινούρια χελιδόνια(click it)
μου το είπαν πώς την Άνοιξη θα ‘ρθεις,
τα καινούρια χελιδόνια ήρθαν πιο νωρίς
γιατί εσύ αργείς?

Σε ποια πελάγη να πετάς?
Σε ποια στεριά φωλιά ζητάς?
Γιατί αργείς?

Φύγαν έτσι τόσα χρόνια
κι η αγάπη μας δεν βρήκε μια φωλιά,
ίσως τ’ άλλα χελιδόνια
να σε φέρουν(click it) μα φοβάμαι θα ‘ναι αργά!