al dEntE

Στις εκλογές του μέλλοντος
εγώ λευκό θα ρίξω,
το σπιτικό μου μόνη μου πια
λέω να κυβερνήσω,

τα πιάτα με τους βουλευτές
και υπουργούς θα βάλω
και έτσι θα 'χω μάτια μου
κουζινικό μεγάλο.

Πια δεν αντέχω αρχηγούς
και λόγια μπερδεμένα,
ας κάνουνε κυβέρνηση
χμ, χωρίς εμένα

κι ας κυβερνήσουν το λαό
εάν υπάρχει ακόμα
κι αν δεν τον καταβρόχθισαν
κι αυτόν σε κάποιο κόμμα.

Κι ας λένε τις σοφίες τους
μες τη Βουλή και έξω,
αυτό το ανέκδοτο παιδιά
άλλο δε θα τ' αντέξω!(click it)

Ποιός μου δίνει τα κλειδιά της βασιλείας
στα παλάτια των ονείρων μου να μπω
κι απ' τα κύματα της ροζ πολυφωνίας
μες την άσπρη μου στολή ν' αναδυθώ.
Θα βάλω την καρό ποδιά
να φτιάξω μακαρόνια (click it)
και με δουλειές του σπιτικού
θα φεύγουνε τα χρόνια

και θα με παίρνουνε μαζί
σε άλλη γη και τόπους,
όπου δεν έχουνε λαό
αλλά μονάχα ανθρώπους.

Δεν έχουνε κυβέρνηση
ούτε και παρατάξεις
και βλέπεις φάτσες γελαστές
όπου και να κοιτάξεις,

ωχ, μη με ρωτήσετε
αν έχουνε πατρίδα,
εγώ σας λέω μόνο αυτά
που απ' τη κουζίνα είδα.

Και πόνεσα σα σκέφτηκα
τα χάλια μας Ελλάδα
και ήρθε και μου έγινε
τέλεια η μακαρονάδα!

Ποιός μου δίνει τα κλειδιά της βασιλείας
στα παλάτια των ονείρων μου να μπω
κι απ' τα κύματα της ροζ πολυφωνίας
μες την άσπρη μου στολή ν' αναδυθώ.

e-συχία...

- Μάλα δεν αλλάζεις
συνέχεια διαβάζεις
ήθελα να ξέρω
δε νυστάζεις?
Μόνη μου βαριέμαι,
πώς στεναχωριέμαι,
μόνο τα βιβλία σου αγαπάς.

-Μη μιλάς.
-θα μιλάω.
-Μ’ ενοχλείς.
-Που να πάω?
-Ησυχία.
-Μάλα είσαι πολύ στριμμένη.

-Φτάνει πια.
-Τι εννοείς?
-Να μιλάς.
-Θα μιλάω.
-Ααα... θα τις φας.
-Μάλα είσαι πολύ κακιά.

-Τι να γίνει? Τι να κάνω?
Στα βιβλία την ώρα μου,
όλοι, μου λένε πώς χάνω,
μα έτσι είμαι ‘γω...!

Τι να γίνει? Τι να κάνω?
Τα βιβλία, μια μέρα, αν μου πάρουν
μπορεί να πεθάνω...
μα έτσι είμαι ‘γω,
τα βιβλία αγαπώ!

Ίσως, μια μέρα, όταν μεγαλώσω(?!)
σε κάποιο βιβλίο κι εγώ,
μπορεί να τρυπώσω...
χαρτί και μελάνι να γίνω,
για πάντα σε μια σκονισμένη γωνιά,
μαζί με τα βιβλία μου, να ζήσω!

Τι να γίνει? Τι να κάνω?
Τα βιβλία, μια μέρα, αν μου πάρουν
μπορεί να πεθάνω...
μα έτσι είμαι ‘γω,
τα βιβλία αγαπώ!

Λευκό μου σεντονάκι...

Καραγκιόζη ξεχασμένε
συντροφιά μου παιδική,
γελωτοποιέ θλιμμένε
είσαι ίδια η ζωή!

Δεν ζητάω Παναγιά μου
να με κάνεις πλούσιο,
να ‘χω μόνο την υγειά μου
και τον επιούσιο!

Καραγκιόζη ταπεινέ
φίλε μας φτωχέ κι αγνέ,
τι αλήθειες που μας λες
όταν κάθεσαι και κλαις!


Από μίσος κι αδικία
φύλα το καλύβι μου,
να πλαγιάζω μ’ ευτυχία
στο φτωχό στρωσίδι μου!

Καραγκιόζη ταπεινέ
φίλε μας φτωχέ κι αγνέ,
τι αλήθειες που μας λες
όταν κάθεσαι και κλαις!

Καραγκιόζη ξεχασμένε
συντροφιά μου παιδική,
γελωτοποιέ θλιμμένε
είσαι ίδια η ζωή!


Από το δίσκο: ζει;
Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Μίμης Πλέσσας
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας & χορωδία